Zweetdruppeltje
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Maartje
01 April 2014 | Indonesië, Makassar
Dag lieve mensen,
We zitten nu in Bira, Indonesië! Aan een wit zandstrandje met kraakhelder water. Vrouwen in boerka scheren voorbij op bananenboten en we worden iedere ochtend wakker van een haan met een poliep op zijn stembanden. Nadat we mensen hebben ontmoet die met geiten kunnen communiceren, we zo'n 10 borden rijst met kip hebben gegeten en 11x kip met rijst hebben gehad, we drie keer in ons neusje zijn geknepen en zo'n 1175 zweetdruppeltjes hebben verloren via het puntje van ons neus, hebben we besloten dat we toe zijn aan vakantie. Jaja, want het is wat hoor; fietsen in Indonesië... Nog nooit hebben we het zo warm gehad! Nou mogen we natuurlijk niet klagen, maar toen we van de week 3km hadden gefietst, even afstapten om cola te drinken en er vervolgens natte zweetplekken op het asfalt ontstonden, hebben we erkend dat het gekkenwerk is om met 35 graden te fietsen. Vanaf nu gaan we het dus wat rustiger aan doen; een beetje visjes kijken en ijsjes eten. Een beetje rust en misschien zelfs wat saaiheid zou ik best op prijs stellen. Want afgelopen maand hebben we weer genoeg meegemaakt om zeker vijf jaar op te teren.
Via Thailand zijn we de grens naar Myanmar overgestoken. De landgrenzen zijn nog niet zolang open voor toeristen dus we dachten dat het nogal moeilijk zou worden om de grens te passeren. Het tegendeel bleek waar, het was appeltje eitje.Na de grensovergang hebben we een uitzinnige vreugdedans op straat gehouden, waarbij een hoop lieve Birmezen ons aan stonden te gapen.
De dag erop zijn we op Guus en Truus gestapt om Myanmar te verkennen. Dagen hebben we gefietst waarbij we voor ons gevoel kilometers lang aan het klimmen waren. We passeerden houten hutjes, dorre landschappen, rijstvelden, mensen met zonnebrandcrème op hun gezicht (dat wordt gemaakt van boomschors), nonnen in roze en monniken in donkerrode gewaden. De eerste nacht vielen er twee vrijende gekko's op mijn bed, ik schrok me wild. Ze gingen er gelukkig als een haas vandoor toe ik ze betrapte.
We waren van plan om de hele weg naar Inle lake te fietsen, daar kwam echter niets van terecht. Na 150 km mochten we niet verder fietsen. Ook mochten we niet met een bus of auto verder. Nee, we moesten vliegen. Er wordt gezegd dat het gebied nog te gevaarlijk is voor toeristen, vanwege drugsbendes die in het bergachtige gebied huizen. We hebben dus een stukje gevlogen; van Keng Tung naar Heho. Behalve dat de douanier dacht dat ik een kip mee smokkelde in mijn tas (het was het geruis van mijn radio..) ging het vliegen vlekkeloos. Eenmaal in Heho wilden we overnachten in een tempel. Dat was helemaal prima, totdat we wilden gaan slapen en de politie aanklopten. We moesten verkassen omdat we niet bevoegd waren om als vrouwen in een tempel te slapen. Met overnachtingen hebben we wel meer problemen gehad. Bijna iedere keer dat we ons tentje opzetten zijn we met de politie in aanraking gekomen. Absoluut niet bedreigend, want ze willen je alleen maar een veilige slaapplek aanbieden, maar soms wel vervelend als je in je slaapzakje ligt en het geluid van naderende scooters hoort aankomen waarna er vervolgens het hele politiekorps om je tentje zit. Soms ook met een lachende monnik erbij om als tolk op te treden. Een aantal keer hebben we ons boeltje weer gepakt en zijn we onder escorte naar een hotel gebracht. Het was nogal moeizaam om in Myanmar te reizen. Helemaal omdat we alles op eigen houtje wilden doen. Toch was het weer zo'n unieke ervaring dat ik het niet had willen missen. De mensen hebben jarenlang onder een streng militair regime geleefd. Van het hebben van een eigen mening of keuze was geen sprake. Het land heeft zoveel gruwelijkheden moeten doorstaan dat het zo verbazingwekkend is hoe warm en liefdevol de Birmezen zijn. Ze zijn zo galant en behulpzaam voor ons geweest dat ik met een grote glimlach op ons heel Myanmar avontuur terugkijk.
We hebben een fantastische dag gehad op het Inle Lake. We hadden een persoonlijke gids die ons via het meer de meest mooie plekjes heeft laten zien. We hebben weverijen bezocht, vissersdorpjes op hoge palen gezien en heel veel goud gekleurde stupa's bezocht. Op het meer zelf waren mannen, gekleed in rokken, op houten bootjes aan het vissen. Ze peddelden zichzelf voort door met één been om de roeispaan heen geslagen een draaiende beweging te maken. Een echte kunst! Zelf heb ik het ook geprobeerd, maar dat leverde alleen maar een hoop gelach op. Ook heb ik rode kauwtabak geproefd. Heel veel mensen in Myanmar kauwen dat de hele dag door en spugen het vervolgens uit, waardoor het net lijkt of de straat besmeurd is met bloedvlekken. Het tabak smaakte naar een sterk soort parfum, niet voor herhaling vatbaar..
In Myanmar hebben we telkens pauze gehouden van 12-16, vanwege de warmte. De pauze vulden we op door te eten, door kinderen op stang te jagen door wortels in Maartjes neus te doen en om een heerlijk middagdutje te doen naast lieve snurkende oma's. Naast dagen ploeteren in de hitte op ons fietsje bereikten we Bagan! Een gebied vol met duizenden tempels, ruïnes en stoepa's. We hebben er doorheen gefietst en ook nog twee kindjes mee achterop genomen. Alle vier vonden we het fantastisch. Ik heb nog het meest prachtige uitzicht gehad over heel Bagan, doordat een lieve Brimees me meenam naar een stupa waar we op konden klimmen waar geen toerist weet van had. Eenmaal bovenop die stupa hebben we het nog uitgebreid over Ajax gehad. Een tip voor een toekomstig reiziger als je iets van een gesprek wil hebben met een local, waar ook ter wereld, noem de namen 'van Persi en robben' en je ziet geheid erkenning bij de ander! Maxima en Willem-Alexander heeft niemand van gehoord, maar Ajax Amsterdam kent iedereen, zelfs als je in de middle of Sulawesie op een houten bankje rijst met seroendeng van Conimex aan het eten bent. Conimex betekent overigens; antiwormenkuur in het Indonesisch!!! voor Maartje ideaal; het is lekker eten en met haar wormenangst weet ik zeker dat ze straks de schappen van de appie leeg zal kopen;)
Na Bagan te hebben bezocht wilden we graag naar Thailand afreizen. Het heeft ongeveer een week geduurd om daar te komen. Met bussen en een hobbeltrein (echt alsof we op skippyballen zaten) kwamen we ongeveer tot 200 km voor de Thaise grens. De weg naar de grens is ook weer een apart verhaal. Omdat de weg te smal is, is er eenrichtingsverkeer. Maar er is maar een weg.. Nu hebben ze de oplossing bedacht dat op de even dagen het verkeer naar de Thaise grens toegelaten wordt en op de oneven dagen het verkeer vanuit Thailand naar Myanmar. Ik vind het ontzettend creatief bedacht! We zijn, nadat we een dag naar een meditatiecentrum zijn geweest en Maartje het licht heeft gezien, met een privétaxi de weg op gegaan. De taxichauffeur was een echt Birmees die af en toe het portier opendeed (als we langs een kilometers hoog ravijn reden) om zijn rode tabak uit te spugen. Waarna de spetters om mijn oren vlogen, omdat ik achter hem zat met het raam open. In ieder stadje kende hij wel iemand en stopte hij even om bijv. kilo's visballetje mee te nemen die vervolgens in de achterbak naast Guusje werden neergezet. Toen ik mijn fietsje weer in elkaar wilde zetten werd ik geholpen door een grove mannelijke Birmees. Toen hij mijn remkabel voor mij vasthield zag ik dat hij lange nagels had met gouden nagellak en rode stippen. Even later zagen we meer mannen met gekleurde teennagels, dezelfde kleur als dat hun geliefde op hun vingernagels droegen.. Rare, leuke wereld toch. We hebben trouwens veel ladyboys gezien, aparte business
Met nog een trein en een boot zijn we uiteindelijk op het eiland Koh Tao in Thailand beland. Daarvoor hebben we trouwens nog Bangkok aangedaan. We kwamen daar in het donker aan en.moesten zo'n 20km naar het hotel fietsen. Naast dat ik dacht dat we vrij suïcidaal bezig waren, gaf het wel een enorme adrenalinekick om er doorheen te fietsen. Het linksrijden, slalommen over vijfbaans drukke wegen met vele lichtjes en dan ook nog even een rotonde meepakken is wel een uitdaging. Onze fietskwaliteiten werden wel op de proef gesteld, maar we zijn voor 100% geslaagd. (even voor mijn moeder; mam dit was eenmalig en zal ik niet meer doen, behalve in Jakarta misschien..). In bangkok begonnen zelfs mijn ogen, als Amsterdammer, sneller te knipperen. Op seksgebied kun je daar alles krijgen/doen. Wij zijn vooral snel doorgelopen en hebben ons volgegeten aan lekkernijen (in Myanmar was het namelijk niet veel soeps wat eten betreft). Verder hadden we een hotel met zwembad op de bovenste verdieping. Dobberend tussen de wolkenkrabbers voelde ik me toch wel een verwende fietsprinses, maar heb er wel intens van genoten;)
Vervolgens hebben we weer een treintje gepakt, waar Maartje weer een geweldige show heeft weggeven op het eindstation, door heen en weer rennen over het perron opzoek naar onze fietsen. Alle koppies van de wachtende mensen gaan dan naar links en rechts als ze Maartje voorbij zien vliegen. Eigenlijk is het een standaard onderdeel van de treinreis. Maartje is namelijk vaak bang dat guus en truus niet optijd uit de trein worden gehaald en dus zullen verder rijden zonder ons! Ik zou het ritueel graag eens willen filmen, maar ik sta liever maartje bij in haar kritieke zenuwslopende toestand (gedeeld leed is immers half leed), dat betekent dat ik gewoon achter haar aan zal blijven rennen, ook al is het vijf keer op en neer over hetzelfde perron.
Eenmaal op Koh Tao heeft Maartje haar pady (duikbrivet) gehaald! Ik heb het een dagje geprobeerd, maar mijn hoofd leek uit elkaar te spatten van de oorpijn en mijn ben
en zijn zo gewend aan het fietsen dat ik zelfs met mijn flippers aan midden op zee fietsbewegingen bleef maken. Waardoor ik niet echt snel vooruitkwam.. De duikleraar heeft als wanhopige laatste poging mij bij mijn flippers gegrepen en me proberen te helpen met de juiste 'flipperbeweging'. Tevergeefs.. Nouja, het kan erger.. Voordat we begonnen moesten we serieus twee rondjes om de boot zwemmen om te laten zien dat we konden zwemmen. Dit omdat er chinezen en Koreanen zijn die het in hun hoofd halen om te gaan leren duiken terwijl ze niet kunnen zwemmen!
Maartje heeft er echt een nieuwe hobby bij, ze voelt zich helemaal een met de vissen en beseft dat er nog een hele andere wereld is te ontdekken; de onderwaterwereld. Met mijn recente snorkelervaring kan ik beamen dat het een prachtige wereld is. We hebben zulk mooi koraal gezien en zoveel mooie vissen! Het is echt alsof je in een droomwereld leeft. Voor je pady moet je een echte cursus doen, ik ben dan ook wel trots op maartje dat ze die binnen heeft gesleept. Voor snorkelen niet... Toch wat snorkeltips; doe een beetje spuug in je duikbrilletje, dat voorkomt het beslaan van je glazen en smeer je in met factor 50!! Echt doen, je wilt consequenties echt niet weten als je het laat. Verder nog wat gefeest en de mooie blauwe zee ingedoken.
Vanaf daar zijn we door Maleisie getreind, waar we nog naar Georgetown op het eiland Penang zijn geweest. Daar zijn we een hele dag opzoek geweest naar een weegschaal (in een verkoelend warenhuis waar we heel veel lol hebben gehad) omdat we graag wilden weten hoeveel kilo onze bagage was. We zijn namelijk van Kuala Lumpur naar Makassar gevlogen! Dat was uiteindelijk de snelste en efficientste manier. Nadat we alles hadden uitgepluist over de boottochten in indonesie.
De vliegreis ging goed en de fietsjes waren nog heel. Op het vliegveld stond er een geweldig ontvangstcommite met klappende en juigende indonesiers voor ons klaar. De mensen hier zijn zo open. Iedereen spreekt ons aan met 'He Mister!' En er stond direct 20man om ons heen zodra we maar van ons fietsje afstapten en iedereen wilde ons de weg wijzen (terwijl we die gewoon wisten). In Makassar zijn we bij een engelse les beland toen we het 'fort Rotterdam' wilden bezoeken. Voordat we het wisten zaten we voorin de klas en werden we ondervraagd door meester Lala. Daarna hebben twee studenten ons op de scooter Makassar laten zien en hebben we heerlijke Gado Gado gegeten. Om de dag af te sluiten zijn we nog thee wezen drinken bij meester Lala. Die moslim is en 8 vrouwen heeft gehad.. Gisteren zijn we de hele klas en meester Lala hier op Bira tegengekomen. Is toch leuk om kennissen te hebben op Sulawesie;) om aan dit lange verhaal een eind te breien zet ik nog een aantal hoogtepuntjes op een rij; we hebben een vrouw gezien die op de hond leek met onderbeet (niemand zal dit verder snappen, maar als Maartje en ik dit later teruglezen zullen we gegarandeerd bulderen van het lachen). We hebben andere wereldfietsers ontmoet! Een Franse jongen in Myanmar en een vrouw uit Oostenrijk die al 2,5jaar onderweg is!
We zijn heel blij dat we niet via een georganiseerde tour fietsen, dan zal je namelijk die ene weg van 40km lang bergopwaards moeten beklimmen in Myanmar bij 38graden.. I.p.v 40km sjeesen zoals wij hebben gedaan. Ik voel nog steeds medelijden als ik denk aan het Hollandse mannetje met zijn oranje shirt en Nederlands vlaggetje die niet wist wat hem te wachten stond. Ook begrijpen we absoluut niet hoe Henriette en Bert (een inmiddels bejaard stel) er zo fris uitzagen in het filmpje over het fietsen op Sulawesie. Hoe is dat mogelijk?! (wrs gewoon in een andere maand gaan fietsen).
Een laatste nieuwtje, dat zeker niet onbelangrijk is, we komen weer terug!
Wel met aparte vluchten, want Maartje gaat nog twee weekjes met Sander reizen en vliegt 6 mei weer terug.
Ik (Mieke) land de 21ste op Schiphol (vluchtnummer MH016). Ik vlieg vanaf Kuala Lumpur. Als Guus ook de vlucht overleefd ben ik van plan naar mijn ouderlijk huis te fietsen, wie mee wil fietsen is welkom:) daar is iedereen welkom voor een brunch. Adres: Kanaalweg 14, 1165LW, Halfweg. Prima als je wat later komt, maar waarschijnlijk kak ik in de middag wel in van de lange vlucht. Tot een uurtje of vier lijkt me redelijk:) wij gaan nog een paar goede duiken in de zee nemen, want voordat we het weten is het voorbij!
Veel liefs, de fietsende meisjes
We zitten nu in Bira, Indonesië! Aan een wit zandstrandje met kraakhelder water. Vrouwen in boerka scheren voorbij op bananenboten en we worden iedere ochtend wakker van een haan met een poliep op zijn stembanden. Nadat we mensen hebben ontmoet die met geiten kunnen communiceren, we zo'n 10 borden rijst met kip hebben gegeten en 11x kip met rijst hebben gehad, we drie keer in ons neusje zijn geknepen en zo'n 1175 zweetdruppeltjes hebben verloren via het puntje van ons neus, hebben we besloten dat we toe zijn aan vakantie. Jaja, want het is wat hoor; fietsen in Indonesië... Nog nooit hebben we het zo warm gehad! Nou mogen we natuurlijk niet klagen, maar toen we van de week 3km hadden gefietst, even afstapten om cola te drinken en er vervolgens natte zweetplekken op het asfalt ontstonden, hebben we erkend dat het gekkenwerk is om met 35 graden te fietsen. Vanaf nu gaan we het dus wat rustiger aan doen; een beetje visjes kijken en ijsjes eten. Een beetje rust en misschien zelfs wat saaiheid zou ik best op prijs stellen. Want afgelopen maand hebben we weer genoeg meegemaakt om zeker vijf jaar op te teren.
Via Thailand zijn we de grens naar Myanmar overgestoken. De landgrenzen zijn nog niet zolang open voor toeristen dus we dachten dat het nogal moeilijk zou worden om de grens te passeren. Het tegendeel bleek waar, het was appeltje eitje.Na de grensovergang hebben we een uitzinnige vreugdedans op straat gehouden, waarbij een hoop lieve Birmezen ons aan stonden te gapen.
De dag erop zijn we op Guus en Truus gestapt om Myanmar te verkennen. Dagen hebben we gefietst waarbij we voor ons gevoel kilometers lang aan het klimmen waren. We passeerden houten hutjes, dorre landschappen, rijstvelden, mensen met zonnebrandcrème op hun gezicht (dat wordt gemaakt van boomschors), nonnen in roze en monniken in donkerrode gewaden. De eerste nacht vielen er twee vrijende gekko's op mijn bed, ik schrok me wild. Ze gingen er gelukkig als een haas vandoor toe ik ze betrapte.
We waren van plan om de hele weg naar Inle lake te fietsen, daar kwam echter niets van terecht. Na 150 km mochten we niet verder fietsen. Ook mochten we niet met een bus of auto verder. Nee, we moesten vliegen. Er wordt gezegd dat het gebied nog te gevaarlijk is voor toeristen, vanwege drugsbendes die in het bergachtige gebied huizen. We hebben dus een stukje gevlogen; van Keng Tung naar Heho. Behalve dat de douanier dacht dat ik een kip mee smokkelde in mijn tas (het was het geruis van mijn radio..) ging het vliegen vlekkeloos. Eenmaal in Heho wilden we overnachten in een tempel. Dat was helemaal prima, totdat we wilden gaan slapen en de politie aanklopten. We moesten verkassen omdat we niet bevoegd waren om als vrouwen in een tempel te slapen. Met overnachtingen hebben we wel meer problemen gehad. Bijna iedere keer dat we ons tentje opzetten zijn we met de politie in aanraking gekomen. Absoluut niet bedreigend, want ze willen je alleen maar een veilige slaapplek aanbieden, maar soms wel vervelend als je in je slaapzakje ligt en het geluid van naderende scooters hoort aankomen waarna er vervolgens het hele politiekorps om je tentje zit. Soms ook met een lachende monnik erbij om als tolk op te treden. Een aantal keer hebben we ons boeltje weer gepakt en zijn we onder escorte naar een hotel gebracht. Het was nogal moeizaam om in Myanmar te reizen. Helemaal omdat we alles op eigen houtje wilden doen. Toch was het weer zo'n unieke ervaring dat ik het niet had willen missen. De mensen hebben jarenlang onder een streng militair regime geleefd. Van het hebben van een eigen mening of keuze was geen sprake. Het land heeft zoveel gruwelijkheden moeten doorstaan dat het zo verbazingwekkend is hoe warm en liefdevol de Birmezen zijn. Ze zijn zo galant en behulpzaam voor ons geweest dat ik met een grote glimlach op ons heel Myanmar avontuur terugkijk.
We hebben een fantastische dag gehad op het Inle Lake. We hadden een persoonlijke gids die ons via het meer de meest mooie plekjes heeft laten zien. We hebben weverijen bezocht, vissersdorpjes op hoge palen gezien en heel veel goud gekleurde stupa's bezocht. Op het meer zelf waren mannen, gekleed in rokken, op houten bootjes aan het vissen. Ze peddelden zichzelf voort door met één been om de roeispaan heen geslagen een draaiende beweging te maken. Een echte kunst! Zelf heb ik het ook geprobeerd, maar dat leverde alleen maar een hoop gelach op. Ook heb ik rode kauwtabak geproefd. Heel veel mensen in Myanmar kauwen dat de hele dag door en spugen het vervolgens uit, waardoor het net lijkt of de straat besmeurd is met bloedvlekken. Het tabak smaakte naar een sterk soort parfum, niet voor herhaling vatbaar..
In Myanmar hebben we telkens pauze gehouden van 12-16, vanwege de warmte. De pauze vulden we op door te eten, door kinderen op stang te jagen door wortels in Maartjes neus te doen en om een heerlijk middagdutje te doen naast lieve snurkende oma's. Naast dagen ploeteren in de hitte op ons fietsje bereikten we Bagan! Een gebied vol met duizenden tempels, ruïnes en stoepa's. We hebben er doorheen gefietst en ook nog twee kindjes mee achterop genomen. Alle vier vonden we het fantastisch. Ik heb nog het meest prachtige uitzicht gehad over heel Bagan, doordat een lieve Brimees me meenam naar een stupa waar we op konden klimmen waar geen toerist weet van had. Eenmaal bovenop die stupa hebben we het nog uitgebreid over Ajax gehad. Een tip voor een toekomstig reiziger als je iets van een gesprek wil hebben met een local, waar ook ter wereld, noem de namen 'van Persi en robben' en je ziet geheid erkenning bij de ander! Maxima en Willem-Alexander heeft niemand van gehoord, maar Ajax Amsterdam kent iedereen, zelfs als je in de middle of Sulawesie op een houten bankje rijst met seroendeng van Conimex aan het eten bent. Conimex betekent overigens; antiwormenkuur in het Indonesisch!!! voor Maartje ideaal; het is lekker eten en met haar wormenangst weet ik zeker dat ze straks de schappen van de appie leeg zal kopen;)
Na Bagan te hebben bezocht wilden we graag naar Thailand afreizen. Het heeft ongeveer een week geduurd om daar te komen. Met bussen en een hobbeltrein (echt alsof we op skippyballen zaten) kwamen we ongeveer tot 200 km voor de Thaise grens. De weg naar de grens is ook weer een apart verhaal. Omdat de weg te smal is, is er eenrichtingsverkeer. Maar er is maar een weg.. Nu hebben ze de oplossing bedacht dat op de even dagen het verkeer naar de Thaise grens toegelaten wordt en op de oneven dagen het verkeer vanuit Thailand naar Myanmar. Ik vind het ontzettend creatief bedacht! We zijn, nadat we een dag naar een meditatiecentrum zijn geweest en Maartje het licht heeft gezien, met een privétaxi de weg op gegaan. De taxichauffeur was een echt Birmees die af en toe het portier opendeed (als we langs een kilometers hoog ravijn reden) om zijn rode tabak uit te spugen. Waarna de spetters om mijn oren vlogen, omdat ik achter hem zat met het raam open. In ieder stadje kende hij wel iemand en stopte hij even om bijv. kilo's visballetje mee te nemen die vervolgens in de achterbak naast Guusje werden neergezet. Toen ik mijn fietsje weer in elkaar wilde zetten werd ik geholpen door een grove mannelijke Birmees. Toen hij mijn remkabel voor mij vasthield zag ik dat hij lange nagels had met gouden nagellak en rode stippen. Even later zagen we meer mannen met gekleurde teennagels, dezelfde kleur als dat hun geliefde op hun vingernagels droegen.. Rare, leuke wereld toch. We hebben trouwens veel ladyboys gezien, aparte business
Met nog een trein en een boot zijn we uiteindelijk op het eiland Koh Tao in Thailand beland. Daarvoor hebben we trouwens nog Bangkok aangedaan. We kwamen daar in het donker aan en.moesten zo'n 20km naar het hotel fietsen. Naast dat ik dacht dat we vrij suïcidaal bezig waren, gaf het wel een enorme adrenalinekick om er doorheen te fietsen. Het linksrijden, slalommen over vijfbaans drukke wegen met vele lichtjes en dan ook nog even een rotonde meepakken is wel een uitdaging. Onze fietskwaliteiten werden wel op de proef gesteld, maar we zijn voor 100% geslaagd. (even voor mijn moeder; mam dit was eenmalig en zal ik niet meer doen, behalve in Jakarta misschien..). In bangkok begonnen zelfs mijn ogen, als Amsterdammer, sneller te knipperen. Op seksgebied kun je daar alles krijgen/doen. Wij zijn vooral snel doorgelopen en hebben ons volgegeten aan lekkernijen (in Myanmar was het namelijk niet veel soeps wat eten betreft). Verder hadden we een hotel met zwembad op de bovenste verdieping. Dobberend tussen de wolkenkrabbers voelde ik me toch wel een verwende fietsprinses, maar heb er wel intens van genoten;)
Vervolgens hebben we weer een treintje gepakt, waar Maartje weer een geweldige show heeft weggeven op het eindstation, door heen en weer rennen over het perron opzoek naar onze fietsen. Alle koppies van de wachtende mensen gaan dan naar links en rechts als ze Maartje voorbij zien vliegen. Eigenlijk is het een standaard onderdeel van de treinreis. Maartje is namelijk vaak bang dat guus en truus niet optijd uit de trein worden gehaald en dus zullen verder rijden zonder ons! Ik zou het ritueel graag eens willen filmen, maar ik sta liever maartje bij in haar kritieke zenuwslopende toestand (gedeeld leed is immers half leed), dat betekent dat ik gewoon achter haar aan zal blijven rennen, ook al is het vijf keer op en neer over hetzelfde perron.
Eenmaal op Koh Tao heeft Maartje haar pady (duikbrivet) gehaald! Ik heb het een dagje geprobeerd, maar mijn hoofd leek uit elkaar te spatten van de oorpijn en mijn ben
en zijn zo gewend aan het fietsen dat ik zelfs met mijn flippers aan midden op zee fietsbewegingen bleef maken. Waardoor ik niet echt snel vooruitkwam.. De duikleraar heeft als wanhopige laatste poging mij bij mijn flippers gegrepen en me proberen te helpen met de juiste 'flipperbeweging'. Tevergeefs.. Nouja, het kan erger.. Voordat we begonnen moesten we serieus twee rondjes om de boot zwemmen om te laten zien dat we konden zwemmen. Dit omdat er chinezen en Koreanen zijn die het in hun hoofd halen om te gaan leren duiken terwijl ze niet kunnen zwemmen!
Maartje heeft er echt een nieuwe hobby bij, ze voelt zich helemaal een met de vissen en beseft dat er nog een hele andere wereld is te ontdekken; de onderwaterwereld. Met mijn recente snorkelervaring kan ik beamen dat het een prachtige wereld is. We hebben zulk mooi koraal gezien en zoveel mooie vissen! Het is echt alsof je in een droomwereld leeft. Voor je pady moet je een echte cursus doen, ik ben dan ook wel trots op maartje dat ze die binnen heeft gesleept. Voor snorkelen niet... Toch wat snorkeltips; doe een beetje spuug in je duikbrilletje, dat voorkomt het beslaan van je glazen en smeer je in met factor 50!! Echt doen, je wilt consequenties echt niet weten als je het laat. Verder nog wat gefeest en de mooie blauwe zee ingedoken.
Vanaf daar zijn we door Maleisie getreind, waar we nog naar Georgetown op het eiland Penang zijn geweest. Daar zijn we een hele dag opzoek geweest naar een weegschaal (in een verkoelend warenhuis waar we heel veel lol hebben gehad) omdat we graag wilden weten hoeveel kilo onze bagage was. We zijn namelijk van Kuala Lumpur naar Makassar gevlogen! Dat was uiteindelijk de snelste en efficientste manier. Nadat we alles hadden uitgepluist over de boottochten in indonesie.
De vliegreis ging goed en de fietsjes waren nog heel. Op het vliegveld stond er een geweldig ontvangstcommite met klappende en juigende indonesiers voor ons klaar. De mensen hier zijn zo open. Iedereen spreekt ons aan met 'He Mister!' En er stond direct 20man om ons heen zodra we maar van ons fietsje afstapten en iedereen wilde ons de weg wijzen (terwijl we die gewoon wisten). In Makassar zijn we bij een engelse les beland toen we het 'fort Rotterdam' wilden bezoeken. Voordat we het wisten zaten we voorin de klas en werden we ondervraagd door meester Lala. Daarna hebben twee studenten ons op de scooter Makassar laten zien en hebben we heerlijke Gado Gado gegeten. Om de dag af te sluiten zijn we nog thee wezen drinken bij meester Lala. Die moslim is en 8 vrouwen heeft gehad.. Gisteren zijn we de hele klas en meester Lala hier op Bira tegengekomen. Is toch leuk om kennissen te hebben op Sulawesie;) om aan dit lange verhaal een eind te breien zet ik nog een aantal hoogtepuntjes op een rij; we hebben een vrouw gezien die op de hond leek met onderbeet (niemand zal dit verder snappen, maar als Maartje en ik dit later teruglezen zullen we gegarandeerd bulderen van het lachen). We hebben andere wereldfietsers ontmoet! Een Franse jongen in Myanmar en een vrouw uit Oostenrijk die al 2,5jaar onderweg is!
We zijn heel blij dat we niet via een georganiseerde tour fietsen, dan zal je namelijk die ene weg van 40km lang bergopwaards moeten beklimmen in Myanmar bij 38graden.. I.p.v 40km sjeesen zoals wij hebben gedaan. Ik voel nog steeds medelijden als ik denk aan het Hollandse mannetje met zijn oranje shirt en Nederlands vlaggetje die niet wist wat hem te wachten stond. Ook begrijpen we absoluut niet hoe Henriette en Bert (een inmiddels bejaard stel) er zo fris uitzagen in het filmpje over het fietsen op Sulawesie. Hoe is dat mogelijk?! (wrs gewoon in een andere maand gaan fietsen).
Een laatste nieuwtje, dat zeker niet onbelangrijk is, we komen weer terug!
Wel met aparte vluchten, want Maartje gaat nog twee weekjes met Sander reizen en vliegt 6 mei weer terug.
Ik (Mieke) land de 21ste op Schiphol (vluchtnummer MH016). Ik vlieg vanaf Kuala Lumpur. Als Guus ook de vlucht overleefd ben ik van plan naar mijn ouderlijk huis te fietsen, wie mee wil fietsen is welkom:) daar is iedereen welkom voor een brunch. Adres: Kanaalweg 14, 1165LW, Halfweg. Prima als je wat later komt, maar waarschijnlijk kak ik in de middag wel in van de lange vlucht. Tot een uurtje of vier lijkt me redelijk:) wij gaan nog een paar goede duiken in de zee nemen, want voordat we het weten is het voorbij!
Veel liefs, de fietsende meisjes
-
01 April 2014 - 20:35
Arianne:
Hallo Maartje en Mieke,
Wat een fantastische dingen beleven jullie toch. En diep respect voor het vele fietsen.
Ik wens jullie nog een hele fijne laatste reisperiode toe.
Groeten,
Arianne -
01 April 2014 - 21:44
Ans Rendering:
Hoi Mieke en Maartje
Toevallig kijk ik weer eens op jullie site en heb een heel verslag vers van de pers!
Nu in Indonesië, ook weer een prachtig land, waar jullie weer indrukken op mogen doen.
Wat ik zo leuk vind, dat jullie zo de lokale bevolking op de foto nemen en ook juist de gewone dingen fotograferen.
Nog even genieten van alles en dan 21 april weer naar huis. Wat zullen Thecla en Gert-Jan weer blij zijn om je weer te zien en ik denk dat het voor jou ook weer een mooi Welkom thuis wordt.
Hartelijk groeten
Ans. -
02 April 2014 - 00:43
Sannie:
Leuk geschreven Mieke! Vlieg je via Kuala Lumpur? Heel misschien komen we elkaar daar dan nog tegen als ik naar Maartje vlieg en anders zal ik zwaaien ;)
Veel plezier nog dames, deze laatste weekjes! -
02 April 2014 - 12:49
Jull Iebroer:
Hallo Maartje en Mieke,
hier een berichtje van mij. Wat een leuke verhalen en avonturen weer! Ik zou er jaloers op worden (als ik dat nog niet was). Heel veel plezier nog de komende weken(!!); wij kijken al uit naar een gezellig spelletje boonanza met sappige burger.
Heel veel liefs,
Jull Iebroer
-
02 April 2014 - 20:56
Thecla:
Lieve Mieke en Maartje
Nog samen een paar weekjes genieten van jullie wereldreis.
Wat begon als een avontuur, is nu de mooie werkelijkheid geworden.
Een periode in jullie leven om op terug te kijken.
Iets wat alleen jullie samen gedeeld hebben, maar waar wij vanaf de zijlijn hebben van mogen meegenieten.
Erg lief dat jullie ons ook hebben laten mee leven in jullie altijd zo spannende, leuke verhalen.
Nu is de tijd van afsluiten van deze periode gekomen.
Jullie kunnen het ook zien als het opstarten van weer een nieuwe fase in jullie leven,
met nieuwe avontuur...........
Want de ervaringen nemen jullie mee, en dat heeft jullie wel rijker gemaakt.
Veel goeds, geluk, liefs voor de toekomst.
Thecla -
03 April 2014 - 10:25
Denise(wo1,de Ring):
Hey,lieve damens,
Wat jammer dat het voorbij is,keek altijd erg uit naar de verhalen en de foto's.Heb er echt iedere keer van genoten!!Zal ze echt gaan missen.Helaas Mieke kan ik niet met je mee naar huis fietsen,moet werken bij de schatjes van wo1.Ik zal het erg leuk vinden als je nog eens langs zou komen op de woning.
Goede en veilig reis naar huis.
Liefs Denise(wo 1,de Ring) -
03 April 2014 - 10:30
Agnes En Martin:
Lieve Mieke en Maartje,
Wat een indrukwekkend verslag weer. Het is voor mij niet te begrijpen wat jullie allemaal meegemaakt hebben. Daar moet je écht bij geweest zijn.Hopelijk staat alles ergens genoteerd, want samen kunnen jullie er wel een boek over schrijven.
Waren jullie jaloers toen jullie de Oostenrijkse dame tegen kwamen en ontdekte dat ze al 2,5 jaar onderweg was? of is het goed zo. Weer naar huis. Zal wel een hele verandering zijn.
Ik hoop dat jullie terug kunnen kijken op een bijzondere ervaring in jullie leven. Dit nemen jullie toch maar mooi mee voor jullie verdere leven.
Samen hebben jullie alles gedeeld en dat is bijzonder. Jullie waren vreemden voor elkaar en nu hebben jullie zo'n intense reis met elkaar gemaakt.
Voor ons is het leuk om te weten dat wij een beetje met jullie zijn mee gereisd. (denk aan de tenen en de maskers!). We hebben jullie op de atlas gevolgd. Geniet de laatste weken maar lekker.
Groet Agnes en Martin.
PS Mieke ik zal vroeg uit de veren gaan om je op te halen. -
03 April 2014 - 12:43
Cilia:
Lieve fietsende meiden
Het is geweldig wat jullie meemaken en doormaken. Een echte grote reis, van elkaar eerst helemaal niet kennen en nu waarschijnlijk door en door kennen. Jullie hele leven kijken jullie daar straks op terug, zoveel ervaringen op gedaan. Ja meiden het zit er bijna op. Mieke en Maartje ik heb genoten van al jullie verhalen. Het zal een hele overgang zijn om straks je aan te passen in Nederland.
Geniet nog van de laatste weken en misschien tot op Schiphol!!!!!!!!! en anders op de Kanaalweg.
Groetjes Cilia -
03 April 2014 - 21:21
Riet:
Lieve meiden,
De dagen zijn nu echt te tellen voor jullie beiden. Ga nog maar eens oude koeien uit de sloot halen. Kunnen jullie het je niet meer herinneren, dan zijn gelukkig de reisverslagen bij de hand.Dank zij jullie geweldige reisverhalen, kon ik mee genieten op afstand.
Bedankt
Lieve groet van Riet.
. -
06 April 2014 - 08:49
Nico:
Hallo Maartje en Mieke
Weer een mooi verslag van jullie reis.Dat de plaatselijke politie soms bezorgd is over jullie wildkamperen en veiligheid lijkt (soms) wellicht wat overdreven,maar in Panama zijn nu twee Nederlandse jongedames verdwenen .
Pas dus ook de laatste weken goed op elkaar !!!!
Verder natuurlijk heerlijk genieten van jullie reis en ervaringen.
Liefs X X X
Nico -
07 April 2014 - 19:42
Puck:
Wat een geweldige reisverslagen heb ik gelezen. Dat is zeker een boek waard met mooie foto's.
Geniet nog van de resterende weken. Zal zeker weer wennen zijn als jullie weer voet op de Hollandse bodem zetten. Groetjes -
11 April 2014 - 17:49
Tante Gré:
Hallo Mieke,
Jeetje wat hebben jullie veel meegemaakt en wat kan je het leuk verwoorden. Weet je dat Mees zoon van Marja en Fons op dat eiland in Thailand duikles heeft gegeven? En dat Fons en Marja intussen naar Myamar zijn geweest en ook prachtige verhalen hebben over hun ervaringen.Ja, wie reist maakt wat mee. Maar jullie laten ons meegenieten van de zijlijn en dat vinden we ook geweldig.
Een goede thuisreis hoor en toe ziens ook de groeten aan Maartje, die we helaas niet kennen maar wel een beetje door haar verhalen.
Veel lieve groeten, Ome Fried en Tante Gré -
14 April 2014 - 17:55
Ilsje:
Hey lieve Miep en visuele vriendin Maartje!
Ik denk dat ik het alert-berichtje van een nieuwe blog gemist moet hebben, dus dacht zelf maar eens te gaan kijken of er alweer een bericht geplaatst was en ja!! ik heb weer ff mogen genieten van jullie avonturen! Wat een geweldig verhaal van Myanmar met de pogingen tot het plaatsen van tentjes haha! Ik zie jullie al languit liggen en al mopperend weer de boel inpakken wanneer de brommertjes dichterbij kwamen! O en wat had ik graag om het hoekje gekeken terwijl jij (miep) achter maartje aanrent op zoek naar de fietsen! haha ik kan het me helemaal voorstellen! een soort sociaal-meerennen;)!
Indonesie moet prachtig zijn; nog altijd 1 van m'n droomreisjes, dus als jullie terug zijn, wil ik zeker verslag! lieve meiden....geniet nog even van het samen-zijn en de mooie mensen daar. Maartje, geniet nog maar even lekker samen met je vriendje en miep: ik kan niet wachten!!!!!!
hele dikke laatste waarbenjij.nu-knuffel en ik ben reuzetrots op jullie !!
-
15 April 2014 - 10:21
Oma En Opa,:
Lieve Mieke en Maartje,
We genieten altijd volop van het verslag van jullie interessante belevenissen. Zoals nu in Myanmar,Thailand en Sulawesi (en ook daarvoor). Hopelijk verloopt het laatste deel van jullie reis en de terugvlucht ook goed. Dus welkom in Nederland. En tot ziens. Met vr. gr. Oma en Opa.
-
03 Mei 2014 - 09:12
Nico:
Hallo Maartje en Sander
Laatste dagen van een geweldige wereld reis,nu samen nog enige dagen genieten van elkaar en bijpraten.Wens jullie mooie dagen en goede thuis reis .
Maartje en Mieke bedankt voor alle mooie verhalen en belevingen die jullie deelden.
Liefs X X X
Nico
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
