Mooigolië
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Maartje
11 September 2013 | Mongolië, Darhan
Dag lieve lezers, inmiddels is het met de rust allang gedaan. We hebben er weer honderden kilometers opzitten vanaf Irkutsk. Het was een drukte van jewelste om die stad uit te fietsen. De auto's raasden voorbij en de weg zat vol met diepe kuilen. Wel kregen we van twee russen een ijsje aangeboden en kwamen we na ongeveer 10km twee andere fietsers tegen. Daar hebben we uitgebreid mee geklets. Zij zijn een Zwitsers stel dat voor twee jaar aan het fietsen is, zij gaan helemaal de wereld rond. Misschien dat we ze in Ulaanbaatar nog tegenkomen, zou leuk zijn.
We dachten dat de route naar het Baikalmeer een eitje zou zijn, dit bleek niet het geval. Wat een bergen!!! Mijn ketting vloog er een aantal keer af en Maartje had erg last van een hoofd vol met snot en de hitte. Het was dus echt even doorzetten. Ook dachten we een stukje af te snijden. Wat betreft het aantal kilometers was het zeker korter, maar qua hoogte was het oneindig. Het was een pad vol met modder dat zo stijl omhoog liep dat we hele stukken moesten lopen. Die avond zijn we, helemaal kapot, bij een hele lieve Russische familie beland. De moeder des huizes heet Natasja en heeft ons echt bemoederd. Ze verbouwen zelf komkommers en tomaten. Daar zijn we zo mee volgestopt, totdat we er bijna zelf uitzagen als een komkommer. Ook hebben we nog een kilo meegekregen waar we een week op hebben kunnen teren. Die mensen waren zo ontzettend lief dat het weer nieuwe energie gaf.
De dag erop zijn we, na 60 km berg op, berg af, te hebben gefietst, bij het Baikalmeer aangekomen. Wat een speciaal gevoel gaf dat! Het schijnt het allergrootste zoetwatermeer te zijn, het lijkt nog eerder op de zee. We hebben een week langs het meer gefietst. Iedere keer dat ik naar links keek en het meer zag werd ik intens gelukkig. We hebben een aantal keer gekampeerd aan het Baikalmeer. Als je dan de zon ziet ondergaan en opkomen vanuit je tentje weet je dat het zeer speciale momenten zijn. S'nachts zie je een sterrenhemel die overweldigend mooi is. We hebben ons gewassen in het meer en kwamen toen tot de conclusie dat we eigenlijk niet meer weg wilden. Toch zit het in ons fietsersbloed om iedere dag weer op ons fietsje te stappen.
En ook al hebben we ons helemaal de rambam gefietst, toch zou ons visum eerder verlopen zijn dan dat we de grens met onze fiets hadden kunnen bereiken. Daarom hebben we in Ulan Ude de trein gepakt.
Dat ging niet al te soepel. We hadden de fietsen gedemonteerd en in vuilniszakken gewikkeld. Toch deed de conductrice moeilijk. Na uiteindelijk ook de achterwielen eruit te hebben gehaald was het min of meer goed en konden we instappen. Per trein zijn we de grens van Rusland/Mongolië gepasseerd. In de avond zijn we in Sukbaatar uitgestapt, het onweerde flink, maar gelukkig bleek er honderd meter verderop een hotelletje te zijn waar we uiteindelijk twee nachten zijn gebleven. Ik ben daar spontaan mijn pincode vergeten en kan er ook echt niet meer opkomen. Het is te gek dat je zulke avontuurlijke dingen doet en dan zulke vier belangrijke cijfertjes vergeet.. gelukkig heb ik lieve ouders die hemel en aarde hebben bewogen om een nieuwe pinpas op te sturen naar Ulaanbaatar.
Maar goed, de dag erop was memorabel. Dat was de dag dat we met ons fietsje Mongolië binnen reden.
De zon scheen, we hadden wind mee, we zagen bergen, paarse bloemetjes, en een paar mongolen op motorbikes voorbij flitsen. We kregen allebei een euforisch gevoel en zaten met zo'n grote lach op onze fietsen dat zelfs de allergrootste krekel van heel Mongolie, die op Maartjes been belandde, die vervolgens hysterisch werd en bijna van haar fiets vloog, de lach er niet kon afslaan. Die avond hebben we gekampeerd op een heilige berg en drie rondjes gerend om een stapel stenen met blauwe lintjes, waarvan we dachten dat dat geluk zou brengen, maar achteraf bleek dit anders in elkaar te steken. Zonde van de energie..
De dag erop zijn we naar een soort ranch geweest wat gerund wordt door een Mongoolse vrouw (Het klinkt trouwens niet eervol om ze Mongolen te noemen, maar er is geen andere benaming voor. Ik kan ook wel de hele tijd schrijven over mensen uit Mongolië, wat respectvoller klinkt, maar als je eenmaal wat weken in Mongolië zit associeer je de mongolen van hier helemaal niet met de mongolen in Nederland. De enige overeenkomst is dat ze allebei mijn hart stelen) en een Duitse man die jaren in Australië heeft gewoond, kinderen van drie vrouwen heeft en zijn laatste jaren bij zijn jonge vrouw in Mongolië slijt. Dit zijn, zijn eigen woorden. Een beetje een verknipte man, maar wel boordevol mooie verhalen. Hij kon een paar woorden Nederlands en toen we zeiden dat hij dus kennelijk 'in ieder stadje een ander schatje' heeft gehad, moest hij smakelijk lachen. We mochten daar mee eten en hebben alles wat een yak kan produceren gegeten. Uiteindelijk smaakte en rook alles naar yak. Wat wel echt een beetje yakkie was. Toch lijken de yakken precies op een gewone koe. Er wordt wel veel heisa om gemaakt, maar volgens mij zijn het gewoon Friese koeien die hier met de trein naartoe zijn gebracht om hier lekker te kunnen grazen. Verder stikt het hier van de schapen, geiten en paarden. Ze worden gehoed door een herder te paard met honden. De mensen slapen in gertenten en velen hangen het boeddhisme aan. Het zijn prachtige mensen die met veel respect met de natuur omgaan.
Een aantal keer hebben we bij mensen in een gertent aangeklopt. Al hoewel het niet echt kloppen is. Het gaat zo dat de honden op ons afkomen zodra we in de buurt van de ger komen, wij stappen van onze fiets en blijven stilstaan, vervolgens komt een gerbewoner naar ons toe komt lopen. Als wij duidelijk hebben gemaakt dat we graag onze tent op hun terrein willen zetten, knikken ze ja, wijzen een plekje aan en kijken vervolgens vol bewondering toe hoe we onze eigen 'ger' opzetten. Vaak helpen ze ook nog mee en zijn we met de hele Mongoolse familie onze tent aan het opzetten. Daarna worden we uitgenodigd om zoute thee te drinken en kleine gebakken broodjes te eten. De ochtend erop vindt hetzelfde plaats alleen in omgekeerde volgorde.
Van het weekend zijn we naar een boeddhistisch klooster geweest. We hebben daar een zandweg van 30 km voor moeten afleggen met weer torenhoge bergen. Maar het was zeker de moeite waard. Er was het weekend een ceremonie aan de gang. Ongeveer zestig monniken zongen liederen, sloegen op een grote trom en bliezen op hoorns. Je voelde het trillen in je hele lijf, ik werd er geëmotioneerd van.
Verder zal ik nog een paar leuke dingetjes benoemen en er dan mee ophouden, zodat het niet te langdradig wordt.
Ik heb nog boter-kaas-en eieren gespeeld met een rus die ongevraagd aan ons tafeltje kwamen zitten. Nadat ik hem dik had ingemaakt heb ik hem vriendelijk verzocht om onze tafel weer te verlaten. Maartje heeft gedanst met de eigenares van een motel. Ook heeft ze een hondje doodgeslagen. Het hondje lag langs de kant van de weg heel langzaam te sterven. Maartje heeft een einde gemaakt aan het lijden. Iedereen die Maartje kent weet hoe ontzettend moeilijk dit voor haar was. Verder wilden we een trektocht op een paard maken, maar hebben we uiteindelijk een half uurtje op het meest makke paard ever door een weilandje gelopen (wat voor mij al heftig genoeg was). Op een top van een megaberg hebben we de zegen gekregen met wodka door ong. 20 vrouwen die helemaal lam uit een busje kwamen gezwalkt. Op diezelfde berg stond links van ons een meloenenverkoper (geen idee hoe hij die hele berg met al dat meloenengewicht is opgekomen) en rechts van ons deed een mongool de laadbak van zijn auto open met daarin een levend schaap.
Verder krijgen we tijdens het fietsen water toegeworpen zoals bij de tour de France. Ook toeteren ze om ons aan te moedigen. Onze belangrijkste fans blijven toch wel de schapen. Die kijken ons in honderdtallen heel schaapachtig aan als we voorbij fietsen. We hebben in een gertent gezeten met een echt Mongools mongooltje. Mijn geluk kon niet op. We zijn bij de tempel hartelijk ontvangen door klappende italianen, die ons hadden zien ploeteren eerder die dag. In de avond hebben we daar nog een biertje mee gedronken, heerlijk. We hebben rivieren moeten doorkruisen met onze fietsjes en blote voeten, omdat bruggen hier schaars zijn.
We zijn erachter gekomen dat we er warm van worden om in onze slaapzak over elkaar heen te rollen en de koprol te doen (van buitenaf zal het best een gek gezicht zijn zo een schuddend tentje in Mongolië waar een gierende vrouwenlach uit vandaan komt).
En het mooiste is nog wel dat je midden in Mongolië een mongool tegenkomt die op Ameland is geweest...
We blijven onze ogen uitkijken. Iedere dag ontmoeten we andere mensen zien we andere natuur. Zoals dit land een bezienswaardigheid voor ons is, zo zijn wij een bezienswaardigheid voor de Mongolen. Ze vinden het maar wat interessant om twee van die blanken vrouwen op de fiets te zien. We zitten nu in Darhan, morgen gaan we op weg naar Ulaanbaatar!
Veel liefs van ons! En weer bedankt voor alle lieve reacties, die ervoor zorgen dat we de hoogste bergen opkomen!
We dachten dat de route naar het Baikalmeer een eitje zou zijn, dit bleek niet het geval. Wat een bergen!!! Mijn ketting vloog er een aantal keer af en Maartje had erg last van een hoofd vol met snot en de hitte. Het was dus echt even doorzetten. Ook dachten we een stukje af te snijden. Wat betreft het aantal kilometers was het zeker korter, maar qua hoogte was het oneindig. Het was een pad vol met modder dat zo stijl omhoog liep dat we hele stukken moesten lopen. Die avond zijn we, helemaal kapot, bij een hele lieve Russische familie beland. De moeder des huizes heet Natasja en heeft ons echt bemoederd. Ze verbouwen zelf komkommers en tomaten. Daar zijn we zo mee volgestopt, totdat we er bijna zelf uitzagen als een komkommer. Ook hebben we nog een kilo meegekregen waar we een week op hebben kunnen teren. Die mensen waren zo ontzettend lief dat het weer nieuwe energie gaf.
De dag erop zijn we, na 60 km berg op, berg af, te hebben gefietst, bij het Baikalmeer aangekomen. Wat een speciaal gevoel gaf dat! Het schijnt het allergrootste zoetwatermeer te zijn, het lijkt nog eerder op de zee. We hebben een week langs het meer gefietst. Iedere keer dat ik naar links keek en het meer zag werd ik intens gelukkig. We hebben een aantal keer gekampeerd aan het Baikalmeer. Als je dan de zon ziet ondergaan en opkomen vanuit je tentje weet je dat het zeer speciale momenten zijn. S'nachts zie je een sterrenhemel die overweldigend mooi is. We hebben ons gewassen in het meer en kwamen toen tot de conclusie dat we eigenlijk niet meer weg wilden. Toch zit het in ons fietsersbloed om iedere dag weer op ons fietsje te stappen.
En ook al hebben we ons helemaal de rambam gefietst, toch zou ons visum eerder verlopen zijn dan dat we de grens met onze fiets hadden kunnen bereiken. Daarom hebben we in Ulan Ude de trein gepakt.
Dat ging niet al te soepel. We hadden de fietsen gedemonteerd en in vuilniszakken gewikkeld. Toch deed de conductrice moeilijk. Na uiteindelijk ook de achterwielen eruit te hebben gehaald was het min of meer goed en konden we instappen. Per trein zijn we de grens van Rusland/Mongolië gepasseerd. In de avond zijn we in Sukbaatar uitgestapt, het onweerde flink, maar gelukkig bleek er honderd meter verderop een hotelletje te zijn waar we uiteindelijk twee nachten zijn gebleven. Ik ben daar spontaan mijn pincode vergeten en kan er ook echt niet meer opkomen. Het is te gek dat je zulke avontuurlijke dingen doet en dan zulke vier belangrijke cijfertjes vergeet.. gelukkig heb ik lieve ouders die hemel en aarde hebben bewogen om een nieuwe pinpas op te sturen naar Ulaanbaatar.
Maar goed, de dag erop was memorabel. Dat was de dag dat we met ons fietsje Mongolië binnen reden.
De zon scheen, we hadden wind mee, we zagen bergen, paarse bloemetjes, en een paar mongolen op motorbikes voorbij flitsen. We kregen allebei een euforisch gevoel en zaten met zo'n grote lach op onze fietsen dat zelfs de allergrootste krekel van heel Mongolie, die op Maartjes been belandde, die vervolgens hysterisch werd en bijna van haar fiets vloog, de lach er niet kon afslaan. Die avond hebben we gekampeerd op een heilige berg en drie rondjes gerend om een stapel stenen met blauwe lintjes, waarvan we dachten dat dat geluk zou brengen, maar achteraf bleek dit anders in elkaar te steken. Zonde van de energie..
De dag erop zijn we naar een soort ranch geweest wat gerund wordt door een Mongoolse vrouw (Het klinkt trouwens niet eervol om ze Mongolen te noemen, maar er is geen andere benaming voor. Ik kan ook wel de hele tijd schrijven over mensen uit Mongolië, wat respectvoller klinkt, maar als je eenmaal wat weken in Mongolië zit associeer je de mongolen van hier helemaal niet met de mongolen in Nederland. De enige overeenkomst is dat ze allebei mijn hart stelen) en een Duitse man die jaren in Australië heeft gewoond, kinderen van drie vrouwen heeft en zijn laatste jaren bij zijn jonge vrouw in Mongolië slijt. Dit zijn, zijn eigen woorden. Een beetje een verknipte man, maar wel boordevol mooie verhalen. Hij kon een paar woorden Nederlands en toen we zeiden dat hij dus kennelijk 'in ieder stadje een ander schatje' heeft gehad, moest hij smakelijk lachen. We mochten daar mee eten en hebben alles wat een yak kan produceren gegeten. Uiteindelijk smaakte en rook alles naar yak. Wat wel echt een beetje yakkie was. Toch lijken de yakken precies op een gewone koe. Er wordt wel veel heisa om gemaakt, maar volgens mij zijn het gewoon Friese koeien die hier met de trein naartoe zijn gebracht om hier lekker te kunnen grazen. Verder stikt het hier van de schapen, geiten en paarden. Ze worden gehoed door een herder te paard met honden. De mensen slapen in gertenten en velen hangen het boeddhisme aan. Het zijn prachtige mensen die met veel respect met de natuur omgaan.
Een aantal keer hebben we bij mensen in een gertent aangeklopt. Al hoewel het niet echt kloppen is. Het gaat zo dat de honden op ons afkomen zodra we in de buurt van de ger komen, wij stappen van onze fiets en blijven stilstaan, vervolgens komt een gerbewoner naar ons toe komt lopen. Als wij duidelijk hebben gemaakt dat we graag onze tent op hun terrein willen zetten, knikken ze ja, wijzen een plekje aan en kijken vervolgens vol bewondering toe hoe we onze eigen 'ger' opzetten. Vaak helpen ze ook nog mee en zijn we met de hele Mongoolse familie onze tent aan het opzetten. Daarna worden we uitgenodigd om zoute thee te drinken en kleine gebakken broodjes te eten. De ochtend erop vindt hetzelfde plaats alleen in omgekeerde volgorde.
Van het weekend zijn we naar een boeddhistisch klooster geweest. We hebben daar een zandweg van 30 km voor moeten afleggen met weer torenhoge bergen. Maar het was zeker de moeite waard. Er was het weekend een ceremonie aan de gang. Ongeveer zestig monniken zongen liederen, sloegen op een grote trom en bliezen op hoorns. Je voelde het trillen in je hele lijf, ik werd er geëmotioneerd van.
Verder zal ik nog een paar leuke dingetjes benoemen en er dan mee ophouden, zodat het niet te langdradig wordt.
Ik heb nog boter-kaas-en eieren gespeeld met een rus die ongevraagd aan ons tafeltje kwamen zitten. Nadat ik hem dik had ingemaakt heb ik hem vriendelijk verzocht om onze tafel weer te verlaten. Maartje heeft gedanst met de eigenares van een motel. Ook heeft ze een hondje doodgeslagen. Het hondje lag langs de kant van de weg heel langzaam te sterven. Maartje heeft een einde gemaakt aan het lijden. Iedereen die Maartje kent weet hoe ontzettend moeilijk dit voor haar was. Verder wilden we een trektocht op een paard maken, maar hebben we uiteindelijk een half uurtje op het meest makke paard ever door een weilandje gelopen (wat voor mij al heftig genoeg was). Op een top van een megaberg hebben we de zegen gekregen met wodka door ong. 20 vrouwen die helemaal lam uit een busje kwamen gezwalkt. Op diezelfde berg stond links van ons een meloenenverkoper (geen idee hoe hij die hele berg met al dat meloenengewicht is opgekomen) en rechts van ons deed een mongool de laadbak van zijn auto open met daarin een levend schaap.
Verder krijgen we tijdens het fietsen water toegeworpen zoals bij de tour de France. Ook toeteren ze om ons aan te moedigen. Onze belangrijkste fans blijven toch wel de schapen. Die kijken ons in honderdtallen heel schaapachtig aan als we voorbij fietsen. We hebben in een gertent gezeten met een echt Mongools mongooltje. Mijn geluk kon niet op. We zijn bij de tempel hartelijk ontvangen door klappende italianen, die ons hadden zien ploeteren eerder die dag. In de avond hebben we daar nog een biertje mee gedronken, heerlijk. We hebben rivieren moeten doorkruisen met onze fietsjes en blote voeten, omdat bruggen hier schaars zijn.
We zijn erachter gekomen dat we er warm van worden om in onze slaapzak over elkaar heen te rollen en de koprol te doen (van buitenaf zal het best een gek gezicht zijn zo een schuddend tentje in Mongolië waar een gierende vrouwenlach uit vandaan komt).
En het mooiste is nog wel dat je midden in Mongolië een mongool tegenkomt die op Ameland is geweest...
We blijven onze ogen uitkijken. Iedere dag ontmoeten we andere mensen zien we andere natuur. Zoals dit land een bezienswaardigheid voor ons is, zo zijn wij een bezienswaardigheid voor de Mongolen. Ze vinden het maar wat interessant om twee van die blanken vrouwen op de fiets te zien. We zitten nu in Darhan, morgen gaan we op weg naar Ulaanbaatar!
Veel liefs van ons! En weer bedankt voor alle lieve reacties, die ervoor zorgen dat we de hoogste bergen opkomen!
-
11 September 2013 - 16:55
Cilia:
M&M, wat een verhalen,wat een belevenissen. Elke keer kijk ik volverwachting uit naar jullie verslag wat jullie nu weer hebben mee gemaakt. Ik denk wel eens, was ik maar jong maar dan nog............. hoe zouden je opa en oma hebben gereageerd hebben Mieke????. 2 Meiden op de fiets. Ik heb veel beleefd en meegemaakt in Brasil dat was geweldig. Daar kan ik nu nog van genieten. Dus als jullie zo rond de 65 jaar zijn ............kunnen jullie nog met deze verhalen komen en weer genieten.
Veel fiets plezier en ik kijk weer uit naar het volgende verslag of ik ga nog weer eens terug naar het laatste verslag en dan weer verder. dikke x cilia -
11 September 2013 - 18:23
Wil(ma)ma:
Ha lieve avonturiersters,
Wat ben ik blij dat we weer een teken van leven hebben...Sander had me er al voor gewaarschuwd, dat het heel moeilijk zou zijn om in Mongolië over internet te beschikken.
Ik heb nog niet eens alles gelezen (Mieke) maar moest ff kwijr, dat dat gedoe met je pinpas me heel wat losmaakt! Toen Sander en Maartje in 2008 in Z. Amerika waren, moest ik ook "stiekem" een nieuwe pinpas naar Sander sturen. Wat een gedoe allemaal...weet je nog Maartje?
Nou, nu ga ik weer lekker verder lezen, dus...wie weet, reageer ik nóg wel een keertje.
Nog bedankt voor je lieve kaartje uit Irkutsk Maartje. Het kwam gisteren aan.
Dikke kus voor jullie twee en blijf "voorzichtig" genieten van jullie avontuur!
-
11 September 2013 - 18:33
Rianne Boone:
Waanzinnig! Wat een foto's en wat een verhaal! Genieten meisjes! :-) -
11 September 2013 - 20:25
Denise(wo1):
Hey Damens,
Wat geniet ik van jullie verhalen!ECHT GEWELDIG!!!!!!Stiekem had ik gehoopt bij Mieke in een van haar fietstassen mee te reizen,maar helaas,paste er niet.maar ik geniet ook enorm van jullie verhalen.He,damens ,fiets vooral verder en blijft leuke verhalen schrijven.
Groetjes denise(wo 10 -
12 September 2013 - 10:22
André:
Wat een avontuur en belevenissen weer
al fietsend door Mooigolië en het baikalmeer
Al is de weg dan niet bepaald vlak
jullie redden het op de komkommer en de YakYak
Bewondert door italianen, russen en een australische gast
en door de monnik op een pintje verrast...!
Wat een plezier; ik zeg genieten en proost!!
elk slokje gerstennat geeft dat extra beetje troost...
Jullie verdienen een pluim, wat zeg ik?; een "walk"-of-fame-STER
twee hollandse diva's; die zich "warmrollen" in hun eigen "Ger"!!
Wie kan zich nou zoiets voorstellen of bedenken,
ik zou jullie ook een "wodka-zegen" schenken.
Nagekeken door de mongolen, schapen en menig bewonderaar,
allicht; jullie maken immers een droomreis waar!
Go girls...Op naar Ulaanbatar!!!
-
12 September 2013 - 15:49
Sannie:
Wauw! Het grote avontuur is nu echt begonnen he? Hier is het jullie om te doen, toch? Onvergetelijke ervaringen met de lokale bevolking en reizende lotgenoten!
Heel veel plezier nog tijdens jullie laatste dagen in Mongolië en voor als jullie straks in China zitten: geniet van de groente ;)
Koortsige groeten uit Hong Kong,
Sander
-
12 September 2013 - 16:38
Agnes En Martin:
Wat een uitgebreid verslag weer dames. Fantastisch om te lezen. Wat leuk dat er toch mooie en bijzondere kontakten ontstaan met de bevolking ter plekke. Jullie "ger" is wat kleiner heb ik wel gezien. Foto's geven toch een indruk en wat is dat Baikalmeer mooi. Succes verder met de reis. We blijven jullie volgen. Groet Agnes en Martin -
13 September 2013 - 10:20
Anoesjka:
Hoi!
Wat weer leuk geschreven belevenissen van jullie! Wat een avonturen maken jullie mee zeg en wat leuk te lezen dat de bevolking zo begaan is. Nog heel veel plezier!
Groetjes,
Anoesjka -
13 September 2013 - 13:59
Pauline Philippa:
Hee Mieke en Maartje. Wat schrijven jullie ontzettend leuk. Het is alsof jullie het vertellen terwijl ik bij jullie in Mongolië zit. Ik hoop dat de zware reis nog veel meer prachtige verhalen oplevert. Jullie zijn stoere meiden. -
14 September 2013 - 04:46
Nico :
Goede morgen Maartje en Mieke XX
Zijn nu vast gelijk wakker want daar loop de klok toch voor ?? Jullie hadden in een kajak gevaren en ik ga zo ,vandaag weer helpen bij de Triathlon van Almere .moet er om 6.30 uur in het water liggen met kajak dus nu beetje vroeg .Het regent reeds en de wind zou aantrekken dus word leuk
nou ja voor ons dat want voor de atleten vandaag de int profs die moeten dus 3,6 km zwemmen in het gooimeer ,tja begin er maar aan.Maar goed hobby he .
Las dat jullie ook aan een groot meer zaten en wat overwelgent is dat he ,je kijk net zo ver als het oog reikt,wel bijzonder toch.Ook zo mooi te lezen dat jullie overal zo fijn onthaald worden in den vreemde.(mijn brood smaak helemaal niet ,is nog van gister )
die berg met blauwe linten breng alleen geluk als je vruchtbaar bent dan moet je er inderdaad 3 keer omheen rennen ,het Mongoolse volkslied zingen en een kerel bij de hand hebben (die overigs niet hoef mee te rennen daar hij anders geen energie meer heeft voor de bevruchting van de Mongoolse schone.Tja je moet het maar net weten he .
Nou ik ga me klaar maken (alleen mijn tanden poetsen ) hoor om naar de club te gaan .
Lieverd's fijne dag mooie rit doe dus voorzichtig op de weg maar ook met al die rituwelen en geniet van alles wat nog komt
Kussen XXXX
Nico -
14 September 2013 - 09:51
Thecla:
Lieve Mieke en Maartje
Wat een stoere meiden zijn jullie zeg. Ik ben zo trots op jullie.
Toch doorgaan naar het topje van de berg,
toch door de blubber lopen en het meertje met blote voeten oversteken,
Toch nog doorgaan als je hoofd zit vol met allerlei substantie wat er niet in hoort te zitten
en de zon volop je hoofd schijnt.
Wat ik helemaal bijzonder vind, van je Mieke dat je doodnuchter schrijft dat je bij de gertent wacht tot de honden naar je toekomen.
Terwijl dat je grootste angtst voor je reis was.
Lekke banden, de weg kwijt raken, heimwee, je vriendinnen missen ( en je moedertje)
geen visa, geen pincode (ha,ha,),
allerlei doemsenario's konden je niet tegen houden om op reis te gaan.
Maar die honden, daar zat je toch wel mee.
We hadden bedacht om een fluitje mee tegeven, waar de honden zo'n hekel aan hebben, pepperspray, hondenkoekjes, maarja, dat is alleen maar extra bagage.
En nu sta je daar gewoon op die honden te wachten.
Ik denk wel dat het komt omdat Maartje bij je is.
Volgens mij kunnen jullie samen de hele wereld aan.
Ik zeg altijd, als je met z'n tweeen bent, is er geen berg te hoog om op te komen.
Jullie maken dat wel waar!!!!!
Kanjers!!
Wees trots op elkaar, want samen maken jullie toch maar de droom waar.
veel liefs Thecla , mama -
14 September 2013 - 22:40
Justin:
Way to go!
Draaien met die wielen.. :)
Take care,
Justin -
16 September 2013 - 15:11
Heiko:
Geweldige verhalen meiden. Wat je allemaal wel niet mee maakt als je een rondje gaat fietsen!
Alleen dat van het paardrijden is een beetje triest hoor Maartje. Ik had toch wel gedacht dat er nog wat paardengenen in je lichaam terecht waren gekomen.
Verder sluit ik me helemaal bij mijn voorganger Justin aan: Draaien met die wielen.. :)
Liefs,
Heiko
-
18 September 2013 - 19:27
Ilse:
Haha Miep; ik heb me kapot gelachen om het feit dat je je pincode vergeten was! Hoe krijg je het voor elkaar?! Hahaha! En dat rollebollen door de tent om jezelf warm te houden; kun je dag even filmen? Ik geniet van jullie verhalen en Mongolië lijkt me echt een prachtig land! Geniet nog lekker van de lieve mensen en het fietsen; hebben jullie trouwens een toerenteller bij jullie? Wek benieuwd hoe vaak doe wielen al in de rondte zijn geweest!! Inmiddels ben ik begonnen met de choreo van footloose en geniet ik nu al van het resultaat! Henkie heeft net zoveel werk aan z'n studie als ik aan de choreo en dat vind ik superleuk om te doen.. Op me werk hebben we nu lustrum dus 1 groot feest deze week! In oktober wordt t personeel verwent; moet ik in een cocktailjurkje; aaarrggghhhh! Naja, we hebben lekker gebabbeld op de Whattsapp; superfijn! Geniet! En hou me op de hoogte;) dikke natte neus van iks -
19 September 2013 - 19:49
Isabelle:
wat een super avontuur! Ben blij dat het goed gaat !
gr isabelle -
03 Oktober 2013 - 19:36
Kim Blonk:
Wat schrijven jullie allebei toch ontzettend leuk!
Uitgeven in boekvorm als jullie terug zijn hoor.
Ben jaloers wanneer ik jullie avonturen en belevenissen lees! Niet het fiets gedeelte ;) , maar zeker wel op de ervaring. Echt geweldig en nogmaals, erg leuk om te lezen!
Tot het volgende verslag. Groetjes Kim -
05 Oktober 2013 - 08:35
Nico:
Goede morgen mooie meisjes
Hoop ook vandaag weer een mooie rit voor de boeg met hoge toppen en diepe dalen zodat jullie vanavond wederom kunnen zeggen "een zware maar o zo mooie dag". En we hebben het hem weer geflikt samen.Zijn jullie nog mooie grote wateren tegengekomen ?? Vind ik zelf altijd zo indrukwekkend ,je bent dan heeeeeel klein in de mooie natuur teminste zo voel ik mij dan altijd .
Geniet ook vandaag weer van jullie avontuur en dus
Goede en mooie rit vandaag
Kussen XXXXX
Nico -
06 Oktober 2013 - 20:40
Bianca:
Wow wat stoer zijn jullie zeg!!
Xx Bianca uut drenthe ;) -
30 December 2013 - 13:39
Paula:
Wederom een mooi verhaal meiden, maar ook zo mooi om de verhalen van Cilia en Thecla eronder te lezen.
Het is zo waar, dat je nog jaren op je herinneringen zal kunnen blijven teren. Ik moet nog steeds wel eens aan mijn reis door Australië denken en nu zit ik hier met weer een ander mooi avontuur. Gisteren hadden Dennis en ik het er nog over hoe we met Sanne ons leven op een andere manier avontuurlijk in kunnen vullen :-).
Maar wat Thecla ook beschrijft vind ik zo geweldig. Alle doemscenario's die je van tevoren kon bedenken, en dan toch nog gaan. Ik kan me voorstellen dat je er alleen maar creatiever en moediger door wordt. Maar het belangrijkste is natuurlijk hoe jullie er zelf van genieten. En dat doen jullie en ik bewonder jullie ook.
Liefs,
Paula
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
