Ni Hao
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Maartje
11 Oktober 2013 | China, Kunming
We zitten in de buurt van Kunming in het zuiden van China. Ik ben dit blog aan het typen in een internetcafeetje. Maartje zit nu waarschijnlijk (alweer) op de wc in ons hotelkamertje. Al ruim drie dagen is ze aan de race. Gisteren had ze behoorlijke koorts, gelukkig knapt ze nu zienderogen op. Vanmorgen zijn we wel even naar het plaatselijk ziekenhuisje geweest om naar haar defecatie te laten kijken. Ze heeft een flinke buikgriep en heeft hier een AB-kuur voor gekregen, maar zoals het er nu naaruit ziet heeft ze die niet nodig. Ze eet en drinkt gelukkig weer goed en haar ontlasting is ietsjes dikker (sorry voor al deze details). Ik maakte me behoorlijk ongerust over haar. Vervelend is het als je dan in een land zit waar niemand begrijpt en je niet gewoon lekker kan uitzieken in je eigen bedje. Toch is het een kranig wijffie en heeft ze nu gelukkig weer vrolijke babbels.
De rest van het blog heb ik vijf dagen geleden geschreven in de trein van Beijing naar Kunming.
We delen een coupe met een pasgetrouwd stelletje dat luid smakkend een appeltje aan het eten is. We tuffen door de bergen waar al veel rijstterrassen te zien zijn. Onze fietsen liggen op het bovenste bed, die we uit elkaar hebben gehaald op het westelijke station in Beijing, in het midden van een kring met zeker honderd belangstellende Chinezen om ons heen. Een fiets meenemen in een Chineze trein kan niet, dat is hetgene wat gezegd wordt. Echter zijn wij twee eigenwijze meisjes die bijna niets als onmogelijk beschouwen. Na heel wat spannend gedoe bij de incheckbalie van het treinstation zijn we uiteindelijk hoogst persoonlijk naar het juiste perron en coupe begeleid door een of andere hoge pief van het station.
Laat ik eerst nog even terugblikken op Mongolie, want daar hebben we nog ruim twee bijzondere weken doorgebracht. Opweg naar Ulan Baatar hebben we pittige fietsdagen beleeft. Twee dagen lang was het bar koud, de wind sneed in ons gezicht en onze tenen vroren er bijna af. Wel heeft het voor mooie momenten gezorgd. Zo zaten we hoog op de berg een prutje te koken, (dat binnen een minuut al ijskoud was) stopt er een auto en komt er een blanke man naar ons toelopen. Bleek het de Belg te zijn die we de week ervoor bij de tempel hadden ontmoet, hoe toevallig! We maakten een babbeltje en kregen twee biertjes die we vlak voor het slapengaan hebben opgedronken, daar werden we warm van. We stonden die nacht tussen twee grote bergen, zodat we niet zo'n last hadden van de wind en we niet gezien werden vanaf de weg.
De dag erop werd het echt goed koud, zelfs zo koud dat we blauw zagen en Maartje ( toen we even zaten uit te hijgen op de top van een berg) zelfs mijn voeten op haar schoot legde en op mijn gympen heeft geblazen om me voeten iets te verwarmen, wat een snoes he! Verder heb ik nog handschoenen gekregen van een vrouwtje uit Australie die door haar oma zijn gebreid. Ook stopte er een vrachtauto lang de kant van de weg en sprong er een Mongool uit die met drukke gebaren duidelijk maakten dat het zo ging sneeuwen en dat het echt gekkewerk was om nu nog te fietsen.
Of we wilden instappen, hij zou ons wel naar Ulan Baatar brengen. Hoe verleidelijk dat aanbod ook was, we waren nogal kapot, hadden trek en het koud, we hebben het toch afgeslagen. De drive om door te fietsen was sterker.
En maar goed ook, want die avond hebben we bij de allerliefste Mongool van heel Mongolie geslapen. Deze mongool kan niet spreken, een 'stomme' Mongool dus, maar hij maakte alles zo mooi duidelijk met gebaren dat we hem heel goed begrepen.
Zijn familie woont een gertent verderop die een kat hebben die 'Sannie' heet. Voor de duidelijkheid, Maartje noemt Sander (haar vriendje) 'Sannie'. Inmiddels ben ik eraan gewend, maar in het begin moest ik steeds denken aan een bejaard vrouwtje dat ik ooit heb verzorgd die Sannie heette. Had ik dus een ander beeld van dan dat van een aantrekkelijke jongeman;).
De dag erop zijn we Ulan Baatar ingefietst. Na 80km bergje op bergje af te hebben geploeterd zagen we wat witte stippen in de verte. 'Hopelijk is dat een dorpje' zei Maartje. Dit dorpje bleek Ulan Baatar te zijn:-) Vanuit Ulan Baatar hebben we een jeeptocht gemaakt door de Gobi-woestijn.
Samen met een spontane Spanjaard, een lief koreaans vrouwtje, een gekke Ier, een mooie gids en een chaffeur met de bijnaam 'Big Happy' (een hele grote, dikke lachende Mongool, die de wegen door de woestijn op zijn duimpje kent). We hebben grote kleurrijke rotsformaties gezien, zandduinen en voornamelijk heel veel dorre weidse vlakten.
De gekke Ier zorgde voor wat sjeu, wat wel fijn is als je zeven dagen in een busje op elkaars lip zit. Zo rende hij ineens voorbij in zijn rode onderbroek met een schop in zijn hand en een papiertje op zijn hoofd waarop stond dat hij 'de kleine zeemeermin' was (het spelletje 'wie ben ik?' hebben we eindeloos in het busje gespeeld om de tijd te doden). Wat het doel van deze actie was, weet niemand, maar het was prachtig om een roodverbrande Ier midden in de Gobi desert te zien rondrennen. Diezelfde avond heeft hij nog een liedje van Westlife in de gertent voor me gezongen met zijn gestreepte pyama aan en een kaars in zijn handen. Ik kwam niet meer bij van het lachen, totdat ik een spin zag...Ik wist niet dat ik zo snel met mijn emoties kon schakelen. Maar goed de Ier was een echte entertainer, wij noemen hem Gerrit en zullen hem niet snel vergeten.
Ook hebben we nog kameel gereden, ik zat op een bejaarde kameel die wat gebreken vertoonde, zijn bulten hingen opzij, hij liep langzaam en had een grote hangende onderlip waardoor hij nog onnozeler leek dan een gewone kameel. Ik vond het wel fijn dat hij met een sukkelgangetje ging, ik ben niet zo'n held met grote beesten.
In Ulan Baatar moesten we het visum voor China regelen. Hier hadden we allerlei papieren voor nodig die we niet hadden. Echter blijken er velen kantoortjes te zijn om neppapieren te krijgen. Zo konden we bij het ene bureautje een uitnodigingsbrief krijgen en bij een andere vliegtickets naar Shanghai en hotelboekingen. Allemaal nep... wij zaten aan de andere kant van het bureau helemaal verbijsterd te kijken naar het vrouwtje die voor ons de vlucht boekte met stempel en al.
Vroeg in de ochtend zijn we met al onze papiertjes naar de Chineze ambassade gegaan. Een week later hadden we ons visum in handen:-) Wel voor maar 1 maand, we kunnen hem zeer waarschijnlijk wel makkelijk laten verlengen voor nog een maand. Hopelijk is dit niet al teveel gedoe.
Na de tocht door de Gobiwoestijn hebben we de trein naar Beijing gepakt. Daar hebben we een kleine week doorgebracht. Het is werkelijk een paradijs voor fietsers. Ik had niet durven hopen er doorheen te kunnen fietsen, het zou namelijk een extra drukke periode zijn vanwege de nationale vakantie. Maar de drukte viel in onze ogen erg mee. En dankij de iPhone-GPS van Maartje hebben we tientallen kilometers door de stad kunnen fietsen. Op fietspaden van minstens zeven meter breed. Fietsers zijn er heilig en hebben het voor het zeggen in het verkeer. Ik voelde me er helemaal thuis en toen we in de avonden door de grote stad fietsten met alle verlichting aan was het echt een sprookje. In Beijing zijn we nog naar een jazzcafeetje geweest, was een geslaagde avond, zeker toen een grote Amerikaase zwarte man spontaan de microfoon pakte en zijn strot opengooide.
Verder zijn we naar de Verboden Stad, het Summer Palace en uiteraard naar de Chineze Muur geweest. De dag dat we de Chineze Muur bezochten was vooral een dag van in de bus zitten met vele Chinezen en kotsende kindjes. De terugweg hadden we geluk, er stond een rij van zeker drie kilometer lang voor de bus (geen geintje) maar wij konden met wat aardige Chinezen meerijden in een klein busje. Het heeft ons toen maar vijf uur gekost om weer terug te komen... (het was 70km). We hadden beter kunnen fietsen, maar we zijn blij dat we er zijn geweest. Het is toch wel een hoog hoogtepuntje;) En immers luidt een Chinees gezegde als volgt; 'je bent geen echt vrouw als je nooit over de Chineze Muur hebt gelopen'. Dus we hadden eigelijk weinig keus.
Wat verder heel leuk is aan Beijing, is dat er in de avonden op iedere straathoek wel iets gebeurd. Zo hebben we meegedaan aan een soort yogasessie. Iedereen mag er aan mee doen, jong, oud, mannen en vrouwen. Zelfs een oud vrouwtje van dik in de tachtig deed mee. Al haakte ze wel halfverwege het nummer 'put your hands up in the air' af..
Verder doen ze ook aan openluchtkaraoke. Ik hoorde aan de andere kant van een kruispunt muziek en besloot te gaan kijken waar het vandaan kwam. Ik zag een man tegen een soort betonblok aanzingen. Toen ik ernaartoe liep bleek het een parkeerterrein te zijn, waar een oude bakfiets stond met een laptop erin. Daaruit kwam de muziek. Daarvoor stond een man van ong. 60 jaar te zingen. Keihard en met volle overgave. Om hem heen hadden zich zeker zestig andere Chinezen verzameld. Bijna allemaal mannen die relaxed een sigaretje aan het roken waren en een beetje stonden mee te neurieen. Het was niet om aan te horen, maar toch prachtig. Iedere keer als ze moesten verkassen omdat er een auto aankwam pakte ze rustig hun stoeltje op, waarna ze vervolgens weer doorgingen met zingen. Ik kreeg zelfs nog een stoeltje aangeboden van een mannetje in een roze legging en een blauw jasje met franjes.
De Chinezen hebben iets, ik vind ze iets rustgevends en gelukkigs uitstralen. Verder heb ik nog een echte Chineze massage gehad, voel het nu nog. Tijdens de gezichtsbehandeling stopte ze ineens haar vingers in mijn oren, schrok me rot.
Nog een nieuwtje; misschien zijn we onderhand wel bekend in heel China. We zijn met tientallen chinezen op de foto geweest, waarschijnlijk omdat ze nog nooit blonde vrouwen hebben gezien ofzo. Met hele families, kindjes en baby's staan we lachend op de foto en hangen we misschien wel in een aantal huiskamers... Nadat de foto is genomen zeggen ze bijna allemaal 'welcome in china'.
Welkom voelde we ons zeker totdat de politie drie dagen geleden bij ons aanschoof tijdens het nuttigen van onze avondmaal. We zaten rustig te eten en onze eerste fietsdag door China te evalueren totdat we twee blauwe petten zagen. Ze maakte ons duidelijk dat we niet in het hotel mochten verblijven waar we ons twee uur geleden hadden gezetteld. Wij hadden van Frank van Rijn (een vakantiefietser) gehoord dat dit weleens kan voorkomen als je door China fietst. In bepaalde hotels zijn buitenlanders niet welkom, vraag me niet wat de reden hiervan is. Wij deden alsof we twee onnozele kippen waren die geen woord Engels begrepen. We wilden niet verkassen, omdat het al donker werd en we moe waren van de fietsdag. Uiteindelijk hebben ze 2,5uur aan ons tafeltje gezeten, toen raakte hun geduld wel op. Toen we terugliepen naar ons hotel werden met een zaklamp door de eigenaresse van het restaurant begeleid. (Dit om te voorkomen dat we wegliepen ofzo..) Eenmaal een half uur nadat we in ons hotelkamer waren, werd er hard op de deur geklopt. De politie stond er weer en zei nogmaals dat we het hotel moesten verlaten. Wij zeiden dat ik ziek was en niet in staat was om weg te gaan. Na ong. een uur gedoe gaven ze het op en mochten we blijven. Die nacht werd Maartje daadwerkelijk ziek. Niet echt een positief begin dus van onze eerste poging om door China te fietsen.
Nu willen we de trein van Kunming naar Guillin nemen om daar vervolgens te gaan fietsen. Dit schijnt het mooiste fietsgebied van China te zijn. We hopen dat Maartje overmorgen weer sterk genoeg is om de pedalen te laten draaien!
Lieve groetjes,
de fietsmeisjes
Foto's komen nog, vanwege een slechte internetverbinding zal dit nog even duren.
De rest van het blog heb ik vijf dagen geleden geschreven in de trein van Beijing naar Kunming.
We delen een coupe met een pasgetrouwd stelletje dat luid smakkend een appeltje aan het eten is. We tuffen door de bergen waar al veel rijstterrassen te zien zijn. Onze fietsen liggen op het bovenste bed, die we uit elkaar hebben gehaald op het westelijke station in Beijing, in het midden van een kring met zeker honderd belangstellende Chinezen om ons heen. Een fiets meenemen in een Chineze trein kan niet, dat is hetgene wat gezegd wordt. Echter zijn wij twee eigenwijze meisjes die bijna niets als onmogelijk beschouwen. Na heel wat spannend gedoe bij de incheckbalie van het treinstation zijn we uiteindelijk hoogst persoonlijk naar het juiste perron en coupe begeleid door een of andere hoge pief van het station.
Laat ik eerst nog even terugblikken op Mongolie, want daar hebben we nog ruim twee bijzondere weken doorgebracht. Opweg naar Ulan Baatar hebben we pittige fietsdagen beleeft. Twee dagen lang was het bar koud, de wind sneed in ons gezicht en onze tenen vroren er bijna af. Wel heeft het voor mooie momenten gezorgd. Zo zaten we hoog op de berg een prutje te koken, (dat binnen een minuut al ijskoud was) stopt er een auto en komt er een blanke man naar ons toelopen. Bleek het de Belg te zijn die we de week ervoor bij de tempel hadden ontmoet, hoe toevallig! We maakten een babbeltje en kregen twee biertjes die we vlak voor het slapengaan hebben opgedronken, daar werden we warm van. We stonden die nacht tussen twee grote bergen, zodat we niet zo'n last hadden van de wind en we niet gezien werden vanaf de weg.
De dag erop werd het echt goed koud, zelfs zo koud dat we blauw zagen en Maartje ( toen we even zaten uit te hijgen op de top van een berg) zelfs mijn voeten op haar schoot legde en op mijn gympen heeft geblazen om me voeten iets te verwarmen, wat een snoes he! Verder heb ik nog handschoenen gekregen van een vrouwtje uit Australie die door haar oma zijn gebreid. Ook stopte er een vrachtauto lang de kant van de weg en sprong er een Mongool uit die met drukke gebaren duidelijk maakten dat het zo ging sneeuwen en dat het echt gekkewerk was om nu nog te fietsen.
Of we wilden instappen, hij zou ons wel naar Ulan Baatar brengen. Hoe verleidelijk dat aanbod ook was, we waren nogal kapot, hadden trek en het koud, we hebben het toch afgeslagen. De drive om door te fietsen was sterker.
En maar goed ook, want die avond hebben we bij de allerliefste Mongool van heel Mongolie geslapen. Deze mongool kan niet spreken, een 'stomme' Mongool dus, maar hij maakte alles zo mooi duidelijk met gebaren dat we hem heel goed begrepen.
Zijn familie woont een gertent verderop die een kat hebben die 'Sannie' heet. Voor de duidelijkheid, Maartje noemt Sander (haar vriendje) 'Sannie'. Inmiddels ben ik eraan gewend, maar in het begin moest ik steeds denken aan een bejaard vrouwtje dat ik ooit heb verzorgd die Sannie heette. Had ik dus een ander beeld van dan dat van een aantrekkelijke jongeman;).
De dag erop zijn we Ulan Baatar ingefietst. Na 80km bergje op bergje af te hebben geploeterd zagen we wat witte stippen in de verte. 'Hopelijk is dat een dorpje' zei Maartje. Dit dorpje bleek Ulan Baatar te zijn:-) Vanuit Ulan Baatar hebben we een jeeptocht gemaakt door de Gobi-woestijn.
Samen met een spontane Spanjaard, een lief koreaans vrouwtje, een gekke Ier, een mooie gids en een chaffeur met de bijnaam 'Big Happy' (een hele grote, dikke lachende Mongool, die de wegen door de woestijn op zijn duimpje kent). We hebben grote kleurrijke rotsformaties gezien, zandduinen en voornamelijk heel veel dorre weidse vlakten.
De gekke Ier zorgde voor wat sjeu, wat wel fijn is als je zeven dagen in een busje op elkaars lip zit. Zo rende hij ineens voorbij in zijn rode onderbroek met een schop in zijn hand en een papiertje op zijn hoofd waarop stond dat hij 'de kleine zeemeermin' was (het spelletje 'wie ben ik?' hebben we eindeloos in het busje gespeeld om de tijd te doden). Wat het doel van deze actie was, weet niemand, maar het was prachtig om een roodverbrande Ier midden in de Gobi desert te zien rondrennen. Diezelfde avond heeft hij nog een liedje van Westlife in de gertent voor me gezongen met zijn gestreepte pyama aan en een kaars in zijn handen. Ik kwam niet meer bij van het lachen, totdat ik een spin zag...Ik wist niet dat ik zo snel met mijn emoties kon schakelen. Maar goed de Ier was een echte entertainer, wij noemen hem Gerrit en zullen hem niet snel vergeten.
Ook hebben we nog kameel gereden, ik zat op een bejaarde kameel die wat gebreken vertoonde, zijn bulten hingen opzij, hij liep langzaam en had een grote hangende onderlip waardoor hij nog onnozeler leek dan een gewone kameel. Ik vond het wel fijn dat hij met een sukkelgangetje ging, ik ben niet zo'n held met grote beesten.
In Ulan Baatar moesten we het visum voor China regelen. Hier hadden we allerlei papieren voor nodig die we niet hadden. Echter blijken er velen kantoortjes te zijn om neppapieren te krijgen. Zo konden we bij het ene bureautje een uitnodigingsbrief krijgen en bij een andere vliegtickets naar Shanghai en hotelboekingen. Allemaal nep... wij zaten aan de andere kant van het bureau helemaal verbijsterd te kijken naar het vrouwtje die voor ons de vlucht boekte met stempel en al.
Vroeg in de ochtend zijn we met al onze papiertjes naar de Chineze ambassade gegaan. Een week later hadden we ons visum in handen:-) Wel voor maar 1 maand, we kunnen hem zeer waarschijnlijk wel makkelijk laten verlengen voor nog een maand. Hopelijk is dit niet al teveel gedoe.
Na de tocht door de Gobiwoestijn hebben we de trein naar Beijing gepakt. Daar hebben we een kleine week doorgebracht. Het is werkelijk een paradijs voor fietsers. Ik had niet durven hopen er doorheen te kunnen fietsen, het zou namelijk een extra drukke periode zijn vanwege de nationale vakantie. Maar de drukte viel in onze ogen erg mee. En dankij de iPhone-GPS van Maartje hebben we tientallen kilometers door de stad kunnen fietsen. Op fietspaden van minstens zeven meter breed. Fietsers zijn er heilig en hebben het voor het zeggen in het verkeer. Ik voelde me er helemaal thuis en toen we in de avonden door de grote stad fietsten met alle verlichting aan was het echt een sprookje. In Beijing zijn we nog naar een jazzcafeetje geweest, was een geslaagde avond, zeker toen een grote Amerikaase zwarte man spontaan de microfoon pakte en zijn strot opengooide.
Verder zijn we naar de Verboden Stad, het Summer Palace en uiteraard naar de Chineze Muur geweest. De dag dat we de Chineze Muur bezochten was vooral een dag van in de bus zitten met vele Chinezen en kotsende kindjes. De terugweg hadden we geluk, er stond een rij van zeker drie kilometer lang voor de bus (geen geintje) maar wij konden met wat aardige Chinezen meerijden in een klein busje. Het heeft ons toen maar vijf uur gekost om weer terug te komen... (het was 70km). We hadden beter kunnen fietsen, maar we zijn blij dat we er zijn geweest. Het is toch wel een hoog hoogtepuntje;) En immers luidt een Chinees gezegde als volgt; 'je bent geen echt vrouw als je nooit over de Chineze Muur hebt gelopen'. Dus we hadden eigelijk weinig keus.
Wat verder heel leuk is aan Beijing, is dat er in de avonden op iedere straathoek wel iets gebeurd. Zo hebben we meegedaan aan een soort yogasessie. Iedereen mag er aan mee doen, jong, oud, mannen en vrouwen. Zelfs een oud vrouwtje van dik in de tachtig deed mee. Al haakte ze wel halfverwege het nummer 'put your hands up in the air' af..
Verder doen ze ook aan openluchtkaraoke. Ik hoorde aan de andere kant van een kruispunt muziek en besloot te gaan kijken waar het vandaan kwam. Ik zag een man tegen een soort betonblok aanzingen. Toen ik ernaartoe liep bleek het een parkeerterrein te zijn, waar een oude bakfiets stond met een laptop erin. Daaruit kwam de muziek. Daarvoor stond een man van ong. 60 jaar te zingen. Keihard en met volle overgave. Om hem heen hadden zich zeker zestig andere Chinezen verzameld. Bijna allemaal mannen die relaxed een sigaretje aan het roken waren en een beetje stonden mee te neurieen. Het was niet om aan te horen, maar toch prachtig. Iedere keer als ze moesten verkassen omdat er een auto aankwam pakte ze rustig hun stoeltje op, waarna ze vervolgens weer doorgingen met zingen. Ik kreeg zelfs nog een stoeltje aangeboden van een mannetje in een roze legging en een blauw jasje met franjes.
De Chinezen hebben iets, ik vind ze iets rustgevends en gelukkigs uitstralen. Verder heb ik nog een echte Chineze massage gehad, voel het nu nog. Tijdens de gezichtsbehandeling stopte ze ineens haar vingers in mijn oren, schrok me rot.
Nog een nieuwtje; misschien zijn we onderhand wel bekend in heel China. We zijn met tientallen chinezen op de foto geweest, waarschijnlijk omdat ze nog nooit blonde vrouwen hebben gezien ofzo. Met hele families, kindjes en baby's staan we lachend op de foto en hangen we misschien wel in een aantal huiskamers... Nadat de foto is genomen zeggen ze bijna allemaal 'welcome in china'.
Welkom voelde we ons zeker totdat de politie drie dagen geleden bij ons aanschoof tijdens het nuttigen van onze avondmaal. We zaten rustig te eten en onze eerste fietsdag door China te evalueren totdat we twee blauwe petten zagen. Ze maakte ons duidelijk dat we niet in het hotel mochten verblijven waar we ons twee uur geleden hadden gezetteld. Wij hadden van Frank van Rijn (een vakantiefietser) gehoord dat dit weleens kan voorkomen als je door China fietst. In bepaalde hotels zijn buitenlanders niet welkom, vraag me niet wat de reden hiervan is. Wij deden alsof we twee onnozele kippen waren die geen woord Engels begrepen. We wilden niet verkassen, omdat het al donker werd en we moe waren van de fietsdag. Uiteindelijk hebben ze 2,5uur aan ons tafeltje gezeten, toen raakte hun geduld wel op. Toen we terugliepen naar ons hotel werden met een zaklamp door de eigenaresse van het restaurant begeleid. (Dit om te voorkomen dat we wegliepen ofzo..) Eenmaal een half uur nadat we in ons hotelkamer waren, werd er hard op de deur geklopt. De politie stond er weer en zei nogmaals dat we het hotel moesten verlaten. Wij zeiden dat ik ziek was en niet in staat was om weg te gaan. Na ong. een uur gedoe gaven ze het op en mochten we blijven. Die nacht werd Maartje daadwerkelijk ziek. Niet echt een positief begin dus van onze eerste poging om door China te fietsen.
Nu willen we de trein van Kunming naar Guillin nemen om daar vervolgens te gaan fietsen. Dit schijnt het mooiste fietsgebied van China te zijn. We hopen dat Maartje overmorgen weer sterk genoeg is om de pedalen te laten draaien!
Lieve groetjes,
de fietsmeisjes
Foto's komen nog, vanwege een slechte internetverbinding zal dit nog even duren.
-
11 Oktober 2013 - 11:03
Ils:
Hey meisjes!!
Wat een hilarisch verslag weer! Maartje; hoop dat je snel weer helemaal opgeknapt bent; je snapt toch niet dat je met zo'n fietsweerstand nog ziek kan worden he?! Gelukkig begint de spetterpoep weer vorm aan te nemen; heel smakelijk Miep;)!
Hebben jullie zelf ook al meegedaan aan de karaoke!? En Miep; erg geschrokken van de spider-meeting?! Zag je toch wel een beetje tegenop he; die kriebelbeestjes?!
Mongolie klinkt wel geweldig hoor; vooral die lieve mensen! Ben ook heel benieuwd wat jullie van zuid-China vinden; heb hier heel verschillende verhalen over gehoord!
En wat betreft de kou in Mongolie; liever daar, dan hier met herfstweer..
We genieten in Holland van de herfstkleuren maar binnenzitten omdat het buiten waait/ koud is en de hele dag regent is nou niet bepaald iets wat je moet missen;)
Het leuke ervan is de 'kaarsen-periode'..s avonds lekker binnen zitten met de kaarsjes aan, een stukje brie en een flesje wijn..en...natuurlijk de boerenkool niet te vergeten;)!
Tja...en verder is het misschien boeiend om te weten dat de lidl weer is uitgekozen voor de beste prijs-kwaliteitsverhouding-supermarkt; wat ik zo lachen vind wat betreft die decadentjes die per se naar de albert heyn gaan terwijl die op de 20e plek staat oid!? haha Nederlandse humor zeggen we dan!
Overmorgen gaan we met mas en frank miepe's tapas maken; de hapjes uit alle landen waar jullie doorheen zijn gefietst! heb je nog tips?! Zal gezellig zijn, maar gek ook dat je er niet bij bent...
Lieverds, geniet geniet en..geniet! Ik geniet weer van jullie verhalen;)!
Dikke knuffel vanuit Julianadorp!
ils -
11 Oktober 2013 - 11:04
Nico :
Hallo lieve fietsmeisjes XXX
Dank weer voor zo mooi verhaal .
Fijn te lezen dat Maartje weer opknapt van haar buikloop en dat Mieke zo bezorgd was,is een teken van echte verbondenheid en vertrouwen in elkaar.Dapper ook dat julie die vrachtwagen rit na een dag fietsen afgeslagen hebben ,je weet nooit of dat goed afloop,heel goed gedaan dus meiden !!!!
Natuurlijk ook fijn te lezen dat er heleboel goede mensen zijn die jullie onderdak, eten en zelfs handschoenen geven.
Leuk ook dat jullie genieten van natuur kameel rit al vraag ik mij af of het geen dromedaris was want die hebben volgens mij van die hangende bulten ??? of het was echt een oude kameel maar dan toch echt een vrouwtje van minstens 80 jaar .
-
11 Oktober 2013 - 11:10
Nico:
Tja drukte op de verkeerde knop en toen stond het al geplaatst ???? computers >>>net vrouwen onbegrijpelijk !!!
Nou ja dan laat ik het maar hierbij want om nou weer een reactie te openen om jullie .
Nog hele goede dagen fijne ritten ,spannende ontmoetingen ,lekker eten ,mooi weer en veel zonneschijn te wensen met natuurlijk schadevrije ritten en gezonde lijfjes .
om daar nou weer voor te openen is wat overdreven ,
Liefs en kussen XXXXXX -
11 Oktober 2013 - 11:37
Cilia:
Stoere fietsende MenM, geweldig, geweldig. Wat maken jullie veel mee. Met treinen, kamelen, racen op de fiets en op een andere manier : aan de race zijn. Maartje knap snel op. Mieke weet wel hoe je dat moet doen. Geniet van alles, ook al zijn het soms moeilijke momenten zoals met de agenten. Jullie weten je er wel uit te redden.Wij leven met jullie reis mee.
Veel fiets plezier en veel groeten uit het herfstachtige Badoevedorp, Cilia -
11 Oktober 2013 - 11:52
Wilma:
Naaaa zeg, al gelijk bij de 1e alinea had ik zoiets van: Jezus, dát is raar, Sander was daar ook al zo ziek geworden en zo te lezen ook iets met de buik. En allebei verheugden ze zich zo op het eten en dan dit....how bizar, how bizar (tralala)
Ga gauw verder lezen nu met een bakkie koffie erbij, jammie. Dikke kus voor jullie allebei en Mieke, dankjewel voor je goede zorgen!!! XXXX Wil(ma)ma -
11 Oktober 2013 - 12:21
Wilma:
Ziezo, ik heb nu weer alles gelezen, zelfs de reacties en evenals Nico (zonder het te weten) druk ik dus voor de 2e keer op de knop REAGEREN;-)
Ik was trouwens ook blij, dat jullie ondanks de kou en vermoeidheid niet bij die vent zijn ingestapt, maar vond het wel grappig dat de reden eigenlijk anders was dan ik zou vermoeden, namelijk de "drang om te fietsen" terwijl de mijne zou zijn "niet met vreemde meneren meegaan".
Wat idioot zeg, dat buitenlanders in sommige hotels daar in China door de politie eruit worden gegooid! Zijn jullie daar nog meer nachten gebleven toen Maartje dus écht ziek werd of tóch de volgende dag verkast? Ik ben blij dat het beter met haar gaat en wens jullie twee weer heel veel fietsplezier toe met alles wat daarbij komt en hoop gauw wat foto's en wie weet nog een stukje van een fitte Maartje te ontvangen. Toevallig zei ik gisterenavond nog tegen Sannie aan de telefoon, dat ik zo graag weer eens wat over jullie avonturen zou willen lezen en prompt....ik word op mijn wenken bediend.
Dikke kus voor jullie beiden en ga vooral zo door! Jullie doen het geweldig en ik ben al een stuk geruster dan toen jullie uit de Langgewenst in Hilversum wegreden, twee van die bloedmooie blonde meiden in Verweggiestan.
XXXXX Wil(ma)ma -
11 Oktober 2013 - 18:39
Peter:
Hallo Maartje en Mieke,
Toen ik vorige week in Beijing was heb ik nog gekeken of ik jullie zag en geluisterd of ik Maartjes typische lach kon horen. Helaas niet, ik heb jullie denk op een dag na gemist.
Goede reis en veel plezier verder.
Peter
-
11 Oktober 2013 - 19:35
Tini Hollemans:
Hoi Mieke en Maartje b en altijd blij als ik jullie reisverslag lees, geniet en veel plezier verder -
13 Oktober 2013 - 10:21
Riet:
Hoi M en M
Weer een heel boeiend reisverslag. Koude voeten, diarree, spinnen, vreemde mannen, lieve mensen, mooie natuur, fietsplezier, gratis theater van de Ier, politieagenten enz.
Dit reisverslag geeft op deze regenachtig, donkere zondag genoeg stof om van te genieten.
Geniet er van, groetjes, Riet -
13 Oktober 2013 - 12:11
Sanne:
Beterschap Maartje!! Hoop dat je inmiddels weer de oude bent. En verder erg mooi verhaal, jullie maken wat mee!! Ben super benieuwd naar de foto's, vooral een foto van de ier ;) XX -
14 Oktober 2013 - 08:29
Thecla:
Lieve allebei
O,o, wat een belevenissen. Dit had je van te voren toch niet allemaal kunnen bedenken.
Maar goed dat je niet alles weet.( en wij ook niet)
Super hoor dat jullie er voor elkaar zijn. De één blaast de gympjes warm en de ander zorgt voor genoeg w.c. papier.
Dan weet je wel weer wat je aan elkaar hebt.
Nu komt de tijd van genieten. Laten we hopen dat Maartje weer genoeg energie heeft om de mooie tocht te vervolgen en samen weer heel wat kilometertjes te gaan trappen.
Ik ben zo trots op jullie.
liefs thecla -
14 Oktober 2013 - 19:01
Gré:
Hallo Mieke en Maartje,
wat een belevenissen allemaal, je kan van tevoren van alles bedenken,maar om het mee te maken is wat anders. Ja, met toneel spelen en je van de domme houden kan je toch het een en ander bereiken, maar spelen dat je ziek bent en het dan ook worden is niet zo leuk. We wensen Maartje beterschap en dat jullie nu heerlijk verder mogen fietsen in de mooie natuur. Wat grappig ook dat jullie mensen uit allerlei windstreken ontmoeten die je misschien niet kunt verstaan, maar wel mee kan lachen. Veel fietsplezier erder hoor en alle goeds, Fried en Gré -
16 Oktober 2013 - 21:23
Trudy:
Lieve stoere MMetjes,
Dapper, dapper dapper om zo door te gaan.Het gaat niet alleen voor de wind. maar er staat genoeg tegenover en daar zorgen jullie zelf voor. Wat goed dat jullie fietssleutelles hebben gehad. Daar hebben jullie nu zo veel profijt van. Jullie vrouwen staan je mannetje wel.
Riet en ik zijn voor ons gevoel ook weer even in verweggiestan geweest. Als je plaatsnamen tegen komt van Peize, Ane en Elim waan je je toch in het buitenland. Is het maar een kleine 100km van huis. In ieder geval voor jullie is het fijn dat er op de hele wereld tussen alle gajes veel lieve gastvrije mensen zijn. Beterschap en goede reis verder.
liefs Trudy -
21 Oktober 2013 - 18:52
Justin:
Take good care of each other!
Cheers from Scotland, Justin
ps wel heel nieuwsgierig naar de foto's..(-; -
24 Oktober 2013 - 21:07
Agnes:
Zo meiden, nu ga ik ook eens reageren. Wat een "mannetjesputters"zijn jullie. Dit is een woord die Opa Weel gebruikte als je doorzettingsvermogen had, als je wat wilde bereiken, als je ergens zin in had en het lukte niet helemaal etc.etc. Jullie zijn het ook. De mooie belevenissen , maar soms ook wat minder mooie doorstaan jullie samen. En met samen, bedoel ik ook écht samen! Wat geweldig dat jullie zulke maatjes van elkaar zijn. Mieke, ik had natuurlijk een paar zakjes van die warmtepakkingen mee moeten geven(denk aan de Weissensee) dan had Maartje niet al haar longen uit haar lijf moeten blazen voor jouw koude voeten. Weet inmiddels dat Maartje gelukkig weer opgeknapt is en dat jullie al weer verder gefietst zijn.Geniet er maar weer van en met spanning kijken we weer uit naar jullie volgende bericht.
Groet Agnes en Martin. -
25 Oktober 2013 - 17:02
Nico:
Hallo Maartje en Mieke
Hoop alles goed en mooie tochten onder stralende zon,dan wel in mooie omgeving met aardige mensen.
Fijne reis verder en kussen
XXXXXXXX
Nico -
27 Oktober 2013 - 10:38
Pauline Philippa:
Ni Hao Mieke en Maartje,
Het is zondagochtend, het regent en waait. Heerlijk moment om jullie reis te lezen.
Geweldig zoals jullie schrijven, leuke humor, heel beeldend, ik zie het allemaal voor me.
En ja, ik sta ook weer even op de muur. Heb je ook busjes vol bruidsparen gezien?
Je kunt daar massaal trouwen. Er gaan stylistes mee, bruidsjurken, jaquets en ballonnen.
De bruidsparen hoeven het niet te kopen. Het is uitzoeken, passen en trouwen.
We keken onze ogen uit.
Ik zie ook helemaal de karaoke voor me en hoor dat vreselijke piepende Chinese gezang.
En die vinger in je oren hahahahaha.
Fantastisch zoals jullie zomaar tussen 2 bergen in durven te kamperen.
Maak je nooit opdringerige, of dronken mannen mee?
Ben benieuwd naar jullie vervolg.
Groetjes,
Pauline Philippa -
28 Oktober 2013 - 14:31
Hannie Burgman:
Lieve Mieke en Maartje,
Sinds jullie op 6 juli zijn vertrokken (al weer bijna 4 maanden geleden) wat vliegt de tijd, lees ik met veel plezier en nieuwsgierigheid jullie verhalen en wat jullie allemaal meemaken zo ver weg van ons koude en stormachtige (vandaag windkracht10/11) kikkerlandje.
Jullie zijn echt een stel stoere meiden die zich ook door allerlei tegenslagen niet laten weerhouden en gewoon weer doorgaan en daarnaast zijn jullie een echt "team"! Helemaal super! Van Renee hoor ik ook regelmatig het een en ander en dat vind ik ook ontzettend leuk.
Hier kunnen jullie later nog heel lang op terug kijken, zoveel ervaringen en belevenissen die jullie hebben opgedaan en misschien ook wel eens denken: "dat we dat gedurfd hebben" hi hi..... Misschien ooit eens een boek over schrijven ha ha.
Op de foto's zien jullie er echt helemaal stralend uit. Ik wens jullie een super fijne tijd toe en kijk weer uit naar een volgend verslag!
Heel veel lieve groetjes van
Hannie en Henk
(Ouders van Renee)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
