Time flies when you bike
Door: Maartje
Blijf op de hoogte en volg Maartje
27 Februari 2014 | Myanmar, Heho
(Note...Alleen de eerste paar foto's zijn onderaan zichtbaar. Kijk onder het kopje foto's (links) voor de rest.)
Het was ’s ochtends vroeg, net na achten. Ik had de hele nacht wakker gelegen. Toen de wekker om zeven uur ging, sprong ik uit mijn bed en schudde Mieke wakker. Het was tijd om te gaan, het was tijd, het was bijna zover...nog een paar uurtjes. We kleden ons snel aan, voor een keertje geen koffie, en regelden een tuk-tuk. Het was een tochtje van 20 km en even na achten stonden we dan te wachten. Het werd negen uur, het werd tien uur....Zouden we dan op de verkeerde plek staan? Ik werd zenuwachtiger en zenuwachtiger...we staan toch wel goed? Hebben we ze gemist? Kan ik nog eventjes naar de wc? Het werd half elf.... “Miek, zie jij ze? Zijn dat ze? Ja? JA! Snel, snel! We moeten ons verstoppen, achter dat bord! Komen ze? Hahahahah!” En ik vloog mijn broertje in zijn armen!
Rutger en zijn vriendin Sanne waren vanuit het onrustige Bangkok met de nachttrein naar de hoofdstad van Laos (Vientiane) gekomen. Het was zo fijn om ze weer te zien! ’s Avonds in de locale compleet verlaten mega-discotheek hebben we het nog voor elkaar gekregen om zeker zes lege Johny Walker dozen op het hoofd van Rutger te stapelen. Verder heeft Sanne een lekke band (van haar scooter) gekregen, wat een goede aanleiding was om effe een biertje te drinken. Jammergenoeg had de Laotiaan de band sneller vervangen dan wij ons bier op hadden.
In Vientiane heb ik ook nog een bijna-doods-ervaring gehad. Ik stond te douchen in het hostel (gelukkig met m’n bril op) toen ik in de andere hoek van de douche-cabine een zwarte schorpioen met opgestoken staart op me af zag komen. Ik ben nog net niet naakt in paniek de douche uitgerent...maar terwijl ik me zenuwachtig stond aan te kleden, kwam hij steeds dichterbij. Eenmaal aangekleed ben ik naar de receptie gerend. “Een schorpioen?”, zei de oude Australische eigenaar. “Weet je zeker dat het geen zwarte spin was?”.... JAAAA, IK WEET HET ZEKER!
We waren twee weken daarvoor de grens van Laos in het zuiden overgestoken. Om bij de grens te komen, fietsen we kilometers over een verlaten weg langs het dorre droge landschap wat regelmatig vlam vatte. Vaak werden die bosbranden veroorzaakt door Cambodjanen die hun nog brandende peuk uit het autoraam gooiden. Zo fietsen we langs een groep Cambodjaanse ramptoeristen die naar een brandend huis aan het kijken waren. De armoedige huizen zijn gemaakt van hout met een dak van gedroogde palmboomblad, wat zeer gemakkelijk vlam vat. Een stukje verderop zat de vermoedelijke eigenaar heel hard te huilen. Waarschijnlijk had hij geen inboedelverzekering afgesloten...
Bij de grens kwam werden we verwelkomt met harde Laotiaanse muziek en dronken douane-beamten die maar al te graag met ons wilden feesten. Ik werd bij mijn middel gegrepen en kon ik nog net Miekes hand pakken om niet meesleurd te worden. Na een tijdje trekken begreep de douane-beamte dat Mieke toch echt sterker was dan hij en werd ik los gelaten. Even later kwam hij aanlopen met twee biertjes voor onderweg (BVO-tjes). Ik kreeg ook nog zijn telefoonnummer en toen ik zei dat ik hem ging bellen zodat we een avondje gezellig konden dansen, zei hij met geile oogjes “oh, no, not dancing...no”.
Eenmaal in Laos zijn we van toeristeneiland naar toeristeneiland gefietst. Had ik al gezegd dat Laos super toeristisch is? Dus hebben we ook flink de toerist uitgehangen, pizza’s, pasta’s, pannenkoeken en curries gegeten en toeristische dingen gedaan. Zo hebben we een hele gave zip-line toch door de jungle gemaakt. We droegen een klimharnas met daaraan een “katrol”. Daarmee werden we aan een lange kabel vastgeklikt en vlogen we over de toppen van de jungle van de ene boomhut naar de andere. Ik heb zelfs mijn harnas nog omgedraaid zodat ik als een echte superman over de jungle vloog. Het was heel gaaf.
Verder hebben we een ballonvaart gemaakt. Mieke stond half onder de brander en je kon van haar gezicht aflezen dat ze dacht “ik moet dit leuk vinden, ik heb er 80 dollar voor betaald, maar ik vind het doodeng en wil zo snel mogelijk weer op de grond staan”. Dat vond ik wel grappig, Mieke en vuur... Ze durfde na vier maanden pas de benzinebrander (waarmee we eten koken) aan te steken. En dan alleen op een meter afstand met uitgestrekte armen en een gil wanneer hij brandt terwijl ze zich snel van de brander verwijdert.
En natuurlijk hebben we in Laos ook gefietst, flink gefietst. Van Vientianne naar Luang Prabang zijn we over de ‘Koningsweg’ (route 13) gefietst. Maar ik zie het onze Willem-Alexander nog niet zo snel fietsen. Het waren steile klimmen van 20 kilometer en de ene na de andere haarspeldbocht. Maar het was een geweldige fietstocht met prachtige uitzichten en schattige kleine dorpjes. De mensen wonen daar in huisjes van bamboo die half op de weg staan en half over de afgrond “bungelen”. We hebben nog een tijdje met een locale jongen gesproken die in de hoofdstad Engels studeerde. Hij was geboren in zo’n armoedig dorpje in zo’n bamboo-huisje. Zijn ouders en de Boeddhisten van de locale tempel hadden geld bij elkaar gesprokkeld om hem te kunnen laten studeren. Hij wilde Engels leraar worden en droomde van een stage in Europa. Zijn broer studeert in Frankrijk. Ik vond het heel bijzonder om te zien dat kinderen uit zo’n dorpje toch een toekomst hebben, als ze hard willen leren. De jongen was dan ook een groot voorbeeld voor veel kinderen uit het dorp, vertelde hij.
En toen was Mieke jarig. Oh, ze was zo zenuwachtig en ze had me al honderd keer verteld wat ze van me verwachtte op HAAR dag. Ik moest zowiezo lief zijn, ontbijt op bed, massages, een verjaardagstaart en 26 keer hoera zou roepen. Verder wilde ze als cadeaus dat Guus roze werd overgespoten, een volledig nieuwe muziekcollectie en nog veel meer. Ze heeft het al maanden over deze dag, dus ik was ook een beetje zenuwachtig. Ik had haar al verteld dat ik haar fiets niet roze liet spuiten, dat is zo zonde van je fiets. Je kunt hem daarna ook niet meer verkopen. “Maar ik wil Guus helemaal niet verkopen”, zei ze dan verbaasd. Dus op de grote dag heb ik haar verrast met een verjaardagstaart, 50 ballonnen, nieuwe muziek (o.a. Acda en de Munnik, dat draaide ze altijd in de auto naar Frankrijk met Mannon) en nog veel meer. Oh, en ze was zoooo gelukkig met het lang-zal-ze-leven filmpje dat ze van haar MJS-koor had gekregen. Ik heb haar zelden zo gelukkig gezien.
We hebben twee dagen door Thailand gefietst om bij de grens van Myanmar te komen. Sinds september 2013 zijn de landgrenzen open gegaan voor toeristen. Maar sinds december 2013 zijn de eerste fietsers de grens in het zuiden overgefietst. We hadden twee dagen eerder gehoord van een motorrijder dat ze erg moeilijk doen over het meenemen van eigen transport door het land. Hij vertelde dat je een persoonlijke gids nodig hebt en een dag-tot-dag programma inclusies alle hotelovernachtingen. Op het forum van de Lonely Planet lazen we dat het ook erg moeilijk was om met de fiets de grens over te steken. Voordat we de grens overstaken hebben we zeker tien schietgebedjes gedaan....diepe zucht en toen gingen we.....en het was appeltje eitje. Ze hebben niet eens naar onze fietsen gekeken, behalve dan naar de kip voorop die ze hilarisch vonden. En nu zijn we dan in Myanmar.... als een van de eerste fietsers die over land binnenkomen. We hebben in Myanmar al aardig wat avonturen beleefd, maar daarover de volgende keer meer...want anders wordt deze blog veel te lang en begint de helft er al niet aan als ze zien dat het zo'n lap tekst is.
Veel liefs van M&M
Het was ’s ochtends vroeg, net na achten. Ik had de hele nacht wakker gelegen. Toen de wekker om zeven uur ging, sprong ik uit mijn bed en schudde Mieke wakker. Het was tijd om te gaan, het was tijd, het was bijna zover...nog een paar uurtjes. We kleden ons snel aan, voor een keertje geen koffie, en regelden een tuk-tuk. Het was een tochtje van 20 km en even na achten stonden we dan te wachten. Het werd negen uur, het werd tien uur....Zouden we dan op de verkeerde plek staan? Ik werd zenuwachtiger en zenuwachtiger...we staan toch wel goed? Hebben we ze gemist? Kan ik nog eventjes naar de wc? Het werd half elf.... “Miek, zie jij ze? Zijn dat ze? Ja? JA! Snel, snel! We moeten ons verstoppen, achter dat bord! Komen ze? Hahahahah!” En ik vloog mijn broertje in zijn armen!
Rutger en zijn vriendin Sanne waren vanuit het onrustige Bangkok met de nachttrein naar de hoofdstad van Laos (Vientiane) gekomen. Het was zo fijn om ze weer te zien! ’s Avonds in de locale compleet verlaten mega-discotheek hebben we het nog voor elkaar gekregen om zeker zes lege Johny Walker dozen op het hoofd van Rutger te stapelen. Verder heeft Sanne een lekke band (van haar scooter) gekregen, wat een goede aanleiding was om effe een biertje te drinken. Jammergenoeg had de Laotiaan de band sneller vervangen dan wij ons bier op hadden.
In Vientiane heb ik ook nog een bijna-doods-ervaring gehad. Ik stond te douchen in het hostel (gelukkig met m’n bril op) toen ik in de andere hoek van de douche-cabine een zwarte schorpioen met opgestoken staart op me af zag komen. Ik ben nog net niet naakt in paniek de douche uitgerent...maar terwijl ik me zenuwachtig stond aan te kleden, kwam hij steeds dichterbij. Eenmaal aangekleed ben ik naar de receptie gerend. “Een schorpioen?”, zei de oude Australische eigenaar. “Weet je zeker dat het geen zwarte spin was?”.... JAAAA, IK WEET HET ZEKER!
We waren twee weken daarvoor de grens van Laos in het zuiden overgestoken. Om bij de grens te komen, fietsen we kilometers over een verlaten weg langs het dorre droge landschap wat regelmatig vlam vatte. Vaak werden die bosbranden veroorzaakt door Cambodjanen die hun nog brandende peuk uit het autoraam gooiden. Zo fietsen we langs een groep Cambodjaanse ramptoeristen die naar een brandend huis aan het kijken waren. De armoedige huizen zijn gemaakt van hout met een dak van gedroogde palmboomblad, wat zeer gemakkelijk vlam vat. Een stukje verderop zat de vermoedelijke eigenaar heel hard te huilen. Waarschijnlijk had hij geen inboedelverzekering afgesloten...
Bij de grens kwam werden we verwelkomt met harde Laotiaanse muziek en dronken douane-beamten die maar al te graag met ons wilden feesten. Ik werd bij mijn middel gegrepen en kon ik nog net Miekes hand pakken om niet meesleurd te worden. Na een tijdje trekken begreep de douane-beamte dat Mieke toch echt sterker was dan hij en werd ik los gelaten. Even later kwam hij aanlopen met twee biertjes voor onderweg (BVO-tjes). Ik kreeg ook nog zijn telefoonnummer en toen ik zei dat ik hem ging bellen zodat we een avondje gezellig konden dansen, zei hij met geile oogjes “oh, no, not dancing...no”.
Eenmaal in Laos zijn we van toeristeneiland naar toeristeneiland gefietst. Had ik al gezegd dat Laos super toeristisch is? Dus hebben we ook flink de toerist uitgehangen, pizza’s, pasta’s, pannenkoeken en curries gegeten en toeristische dingen gedaan. Zo hebben we een hele gave zip-line toch door de jungle gemaakt. We droegen een klimharnas met daaraan een “katrol”. Daarmee werden we aan een lange kabel vastgeklikt en vlogen we over de toppen van de jungle van de ene boomhut naar de andere. Ik heb zelfs mijn harnas nog omgedraaid zodat ik als een echte superman over de jungle vloog. Het was heel gaaf.
Verder hebben we een ballonvaart gemaakt. Mieke stond half onder de brander en je kon van haar gezicht aflezen dat ze dacht “ik moet dit leuk vinden, ik heb er 80 dollar voor betaald, maar ik vind het doodeng en wil zo snel mogelijk weer op de grond staan”. Dat vond ik wel grappig, Mieke en vuur... Ze durfde na vier maanden pas de benzinebrander (waarmee we eten koken) aan te steken. En dan alleen op een meter afstand met uitgestrekte armen en een gil wanneer hij brandt terwijl ze zich snel van de brander verwijdert.
En natuurlijk hebben we in Laos ook gefietst, flink gefietst. Van Vientianne naar Luang Prabang zijn we over de ‘Koningsweg’ (route 13) gefietst. Maar ik zie het onze Willem-Alexander nog niet zo snel fietsen. Het waren steile klimmen van 20 kilometer en de ene na de andere haarspeldbocht. Maar het was een geweldige fietstocht met prachtige uitzichten en schattige kleine dorpjes. De mensen wonen daar in huisjes van bamboo die half op de weg staan en half over de afgrond “bungelen”. We hebben nog een tijdje met een locale jongen gesproken die in de hoofdstad Engels studeerde. Hij was geboren in zo’n armoedig dorpje in zo’n bamboo-huisje. Zijn ouders en de Boeddhisten van de locale tempel hadden geld bij elkaar gesprokkeld om hem te kunnen laten studeren. Hij wilde Engels leraar worden en droomde van een stage in Europa. Zijn broer studeert in Frankrijk. Ik vond het heel bijzonder om te zien dat kinderen uit zo’n dorpje toch een toekomst hebben, als ze hard willen leren. De jongen was dan ook een groot voorbeeld voor veel kinderen uit het dorp, vertelde hij.
En toen was Mieke jarig. Oh, ze was zo zenuwachtig en ze had me al honderd keer verteld wat ze van me verwachtte op HAAR dag. Ik moest zowiezo lief zijn, ontbijt op bed, massages, een verjaardagstaart en 26 keer hoera zou roepen. Verder wilde ze als cadeaus dat Guus roze werd overgespoten, een volledig nieuwe muziekcollectie en nog veel meer. Ze heeft het al maanden over deze dag, dus ik was ook een beetje zenuwachtig. Ik had haar al verteld dat ik haar fiets niet roze liet spuiten, dat is zo zonde van je fiets. Je kunt hem daarna ook niet meer verkopen. “Maar ik wil Guus helemaal niet verkopen”, zei ze dan verbaasd. Dus op de grote dag heb ik haar verrast met een verjaardagstaart, 50 ballonnen, nieuwe muziek (o.a. Acda en de Munnik, dat draaide ze altijd in de auto naar Frankrijk met Mannon) en nog veel meer. Oh, en ze was zoooo gelukkig met het lang-zal-ze-leven filmpje dat ze van haar MJS-koor had gekregen. Ik heb haar zelden zo gelukkig gezien.
We hebben twee dagen door Thailand gefietst om bij de grens van Myanmar te komen. Sinds september 2013 zijn de landgrenzen open gegaan voor toeristen. Maar sinds december 2013 zijn de eerste fietsers de grens in het zuiden overgefietst. We hadden twee dagen eerder gehoord van een motorrijder dat ze erg moeilijk doen over het meenemen van eigen transport door het land. Hij vertelde dat je een persoonlijke gids nodig hebt en een dag-tot-dag programma inclusies alle hotelovernachtingen. Op het forum van de Lonely Planet lazen we dat het ook erg moeilijk was om met de fiets de grens over te steken. Voordat we de grens overstaken hebben we zeker tien schietgebedjes gedaan....diepe zucht en toen gingen we.....en het was appeltje eitje. Ze hebben niet eens naar onze fietsen gekeken, behalve dan naar de kip voorop die ze hilarisch vonden. En nu zijn we dan in Myanmar.... als een van de eerste fietsers die over land binnenkomen. We hebben in Myanmar al aardig wat avonturen beleefd, maar daarover de volgende keer meer...want anders wordt deze blog veel te lang en begint de helft er al niet aan als ze zien dat het zo'n lap tekst is.
Veel liefs van M&M
-
27 Februari 2014 - 15:59
Jan (papa):
Prachtig verhaal weer, echt genieten. Ja, de tijd vliegt, precies een jaar geleden was ik met jullie twee op de Fiets- en wandelbeurs in de RAI, waar ik met Mieke kennis maakte. Trouwens nog van harte gefeliciteerd, Mieke! Zaterdag ga ik weer naar de Wandelenfietsbeurs, nu samen met Rutger en Sanne. Moet ik Eric Schuit de groeten doen van jullie? Ik veronderstel dat jullie volgend jaar in de RAI over jullie reis gaan vertellen? Ik ben benieuwd naar jullie volgende verhaal, over Myanmar. En bedenk: tijdvliegen houden van een pijl (time flies like an arrow). -
27 Februari 2014 - 16:32
Heiko (ALOH):
Ik blijf het geweldig vinden meiden, maar eh......HEBBEN JULLIE NOOIT ES GEWOON RUZIE!!!!!!!!!!!? -
27 Februari 2014 - 16:52
Wilma:
Nou, da's toch ook sterk!
Vandaag kreeg ik een prachtige dubbele kaart uit Laos met verschillende, kleurrijke "applicaties" op geschept papier en een heel lief briefje erin; dankjewel Maartje!
En dan nu weer zo'n mooi, vaak spannend (schorpioen, branden, zipline tocht, ballonvaart, handtastelijke kerels) verhaal op jullie blog...mijn dag kan niet meer stuk.
Wat leuk, dat Mieke zelfs nog visite op haar verjaardag kreeg, helemaal uit Nederland;-)
Van harte proficiat nog met je 26e Mieke en nog heel veel mooie kilometers gewenst in je nieuwe levensjaar. Ik was gelijk na het lezen van jullie nieuwe verslag naar de bijbehorende foto's gestapt en was eerlijk gezegd ook benieuwd naar het filmpje van het MJS-koor, maar kon het jammer genoeg niet vinden. Hoewel er wel wat vragen in me opkwamen bij het zien van de foto's, vond ik het vooral ontroerend om te zien hoe gelukkig jullie met zijn viertjes of in de diverse combi's stonden te stralen.
Ik verheug me op het volgende blog over Thailand en wens jullie tweetjes nog heel veel mooie tochten en avonturen. Dikke kus van Wil(ma)ma op jullie knappe toet!
-
27 Februari 2014 - 21:05
Thecla:
lieve mieke en maartje
wat is het toch weer genieten om alles te lezen.
En jullie blijven maar ondernemen, geen berg is te hoog en alle grenzen gaan open zodra jullie op met guus en truus verschijnen.
Lief van je hoor Maartje, dat je Mieke zo verwend hebt op haar verjaardag.
Misschien komen we zaterdag je vader wel tegen op de fiets, wandelbeurs.
Wij gaan ook eens kijken waar jullie alle reisideeen op hebben gedaan.
Wie weet....
groetjes Thecla -
28 Februari 2014 - 16:39
Ria:
Mieke van harte gefeliciteerd barmaatje. Ik mis je wel hoor achter de bar alhoewel Mascha en Merel super vervangers zijn. Kom straks maar veilig terug....Maar eerst nog genieten van jullie volgende etappe.. heb zeeeeeeeeeeeeer veeeeeeeeeeeeeel bewondering voor jullie. Knuffel voor Guus en Truus van
Ria -
28 Februari 2014 - 23:09
Berna :
Lieve Mieke en Maartje,
Fantastisch om jullie verslag te lezen! De foto's om te smullen, jullie lijken wel alles te durven! Mieke, in de douche was ik echt bloot naar buiten gerend hoor! gelukkig zal ik dat hier niet meemaken!
Nog een fantastische tijd!!
En heel veel lieve groetjes,
Wim en Berna -
01 Maart 2014 - 10:04
André:
Ok meiden; na lange tijd
ben ik weer paraat en bereid
om jullie trip toe te lichten
met rijmen en dichten
Het is heerlijk jullie avontuur te lezen
over jullie moed en het vrezen..
Maartje; naakt en gillend op de vlucht voor een schorpioen
ik zou honderd piek voor een foto doen ( niet van Maartje maar van de ....)
haha sorry voor die grap
maar soms roltie zo gemakkelijk van de "tap"
Soms fietsen jullie langs "leven" en "lot"
en wordt plots een brandend huis gespot.
En alle vervoersmiddelen worden aangedaan
al wilde Mieke snel uit die ballon vandaan.
Van Harte!!! Mieke ook nog jarig, wat een feest..
al was die hint met 50 (50?) ballonnen niet nodig geweest??!!
Ik zeg; vooruit met "guusje" en met de kip voorop
jullie zijn echte gloobetroppers, jullie zijn TOP!!!
-
01 Maart 2014 - 10:14
Riet:
Lieve Mieke en Maartje.
Het wordt zo saai om het te zeggen" ïk blijf smullen van jullie reisverhalen".
Een spannend boek is er niets bij.
Blijf er mee doorgaan.
Lieve groet.
-
01 Maart 2014 - 21:17
Agnes:
O, meiden wat is het weer bijzonder om dit alles te lezen. Ik vloog helemaal mee in de lucht, brrr... en dan ook nog aan zo'n kabel hangen. Moet je niet naar beneden kijken. Wat zullen jullie een diversiteit aan mensen zijn tegen gekomen. Heerlijk maar ook spannend om alle ervaringen te lezen. Geniet van Myanmar en ik kijk uit naar jullie volgende verslag.
Groet van Agnes en Martin (de foto van die poes vond hij het leukst, maar dat snap je wel he Mieke) -
12 Maart 2014 - 19:59
Nico:
Hallo Maartje en Mieke
Weer een vet spannend en meeslepend verhaal,en fijn te lezen dat jullie het goed maken en veel beleven.Dat al die locals gek op jullie blonde koppie's zijn verbaast mij niks maar goed dat jullie zo op elkaar passen.Wel gedurfd met die kabelbaan ,mij niet gezien ,ik al misselijk op een Engelse schommel jazeker ik moeste er echt vanaf anders over de tong dus aan mij niet besteed.Maar goed wel super dat jullie wel alles doen om het maximale uit jullie toer te halen .
Ga zo door en geniet elke dag ,wens jullie mooie veilige ritten en lekker weer erbij.
Liefs
Nico -
26 Maart 2014 - 14:09
Heiko (ALOH):
DagdaarlieveM&M's
Kregen gisteren Maartje haar kaartje (he dit rijmt). Baie dankie daarvoor! Enne Zuid-Afrika staat toch nog wel op het program he. Mocht het zo zijn dan graag voor 5 juni of na 16 juli. Zou toch wel heel leuk zijn hoor! :-)
Vette Knufs
van Betenmij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
